Het begint inmiddels traditie te worden: de jaarlijkse rit naar Amsterdam-Noord, waar alweer drie jaar kleinschalige musicals worden geproduceerd in Het Zonnehuis. Daarmee heeft het theater het stokje min of meer overgenomen van M-Lab. Na het geslaagde Kiss of the Spider Woman en Sweeney Todd is dit jaar gekozen voor het vrij nieuwe The Bridges of Madison County. De musical van Jason Robert Brown (The Last Five Years) en Marsha Norman was in 2014 nog op Broadway te zien. Hoewel uitstekend gezongen en mooi geënsceneerd, maakt Bridges toch minder indruk dan de twee voorgaande titels. 

The Bridges of Madison County, gebaseerd op de roman van Robert James Waller uit 1992, vertelt het verhaal van de Italiaans-Amerikaanse huisvrouw Francesca (Lone van Roosendaal). Wanneer haar man en kinderen een paar dagen van huis zijn, beleeft zij een romance met fotograaf Robert Kincaid (René van Kooten). Tegen een meeslepende soundtrack van volksmuziek en doordringende strijkers ontvouwt zich vrij langzaam maar zeker de plot, waarbij Francesca uiteindelijk moet kiezen tussen de liefde en haar gezin.

Wat deze liefdesgeschiedenis zo uitzonderlijk maakt, is moeilijk te zeggen. Dat komt vooral door het gebrek aan achtergrondinformatie over de personages, wat regelmatig vragen oproept over hun motivatie. Zo is het onduidelijk wat de vonk tussen Francesca en Robert doet overslaan, of wat Francesca mist in haar leven dat Robert haar kan bieden. Als het koppel na slechts vier dagen samenzijn dramatisch verklaart van elkaar te houden, is dat dan ook moeilijk serieus te nemen. Enkele clichématige momenten (Francesca die een shirtloze Robert gade slaat, Francesca die met een opengeslagen jurk in de wind staat) zijn zelfs voor deze doorgewinterde romanticus een tikkeltje te zoetsappig en dragen niet bij aan het realiteitsgehalte van de musical.

Wel valt te genieten van de oorstrelende muziek van Brown en de uitstekende zang van Van Kooten en vooral de prachtige sopraan Van Roosendaal, die met recht tot de top van de Nederlandse musicalwereld behoren. De energieke jonge talenten die zowel in de (slechts!) zeskoppige cast als in het vijfkoppige orkest zijn vertegenwoordigd, zijn plezierig om naar te kijken. Daarbij speelt muzikaal leider Marco Braam bovendien een rolletje als de buurman, als hij niet een van Browns virtuoze akkoordenprogressies speelt op de piano.

Met enkele attributen en een sfeervol lichtplan wordt op een eenvoudige manier de toon gezet. Wat dat betreft bewijst Het Zonnehuis met The Bridges of Madison County wederom als geen ander met weinig middelen een mooie voorstelling neer te kunnen zetten.

Foto: Bob Bronshoff