Weg zijn de pruiken, de hakken, de verkleedpartijen van eerdere T.R.A.S.H.-voorstellingen. De vier danseressen in Auf Wiedersehen, een stuk over afscheid, dragen dunne jurken in vergrijsde tinten en zijn op blote voeten. Ze hebben zwartomrande ogen, alsof ze hebben gehuild, en rode lippen. Vormgever Paul van Weert heeft een hoge kamer gebouwd in een verlaten, […]
Swamp is een voorstelling met grote dramatische gebaren maar zonder duidelijk punt. Het stuk van het Tilburgse performancegezelschap T.r.a.s.h. wordt gedanst door vier dansers – drie mannen en een vrouw – op een soort piste van zand. De choreografie, gemaakt door Kristel van Issum, bestaat uit krachtige bewegingen, op het agressieve af zelfs, met veel geschop, geduw en gespring.
De dansers bedienen zich van een bewegingsvocabulaire dat hoofdzakelijk uit de moderne dans komt, maar Lucie Petrusova toont zich af en toe ook een klassiek ballerina met grote battements en jetés met uitgedraaide benen en doorgestrekte voeten. Verder lijken de handbewegingen af en toe een knipoog naar de tango, maar dat kan ook liggen aan de galajurk en rokkostuums die de dansers dragen. Het stuk wordt begeleid door de onheilspellende muziek van Arthur van der Kuip, uitgevoerd op cello en viool. De setting is de oude munitiefabriek De Kruithoorn, sinds 1998 gesloten, maar desondanks een goede match gezien de thematiek van de voorstelling.
Jason Gwen, Blazej Jasinksi, Gieorgij Puchalski en de eerdergenoemde Petrusova tonen zich behalve sterke dansers ook goede acteurs, niet bang om hun stem en mimiek in te zetten. Toch lukt het de makers van Swamp niet om een punt te maken. Er worden in de bewegingen verschillende thema’s aangekaart die geen van alle worden uitgewerkt. De dansers bidden en mediteren op juten zakken, maar de associatie met godsdienst komt ook nergens uit de verf. Ze kleden elkaar constant aan en uit, nu eens met tederheid, dan weer met geweld, maar nooit wordt duidelijk hoe ze zich tot elkaar verhouden.
Hetzelfde geldt voor de seksuele lading van het stuk. Petrusova wordt heen en weer gesmeten en hardhandig vastgepakt door haar mannelijke collega dansers. In haar spel wisselt ze schaamte voor haar naaktheid af met doelbewust verleiden met haar kanten ondergoed en heupbewegingen, maar wat haar karakter wil blijft geheel onduidelijk. De associatie met onderdrukking is snel gelegd, vooral wanneer de drie mannen af en toe een blok van machismo vormen, maar dit wordt wederom niet verder uitgewerkt.
Er is niets mis met het inzetten van stereotypen, maar je moet er vervolgens iets mee doen. De kunst is bij uitstek een geschikte plek om bestaande beelden en normen op losse schroeven te zetten, uit te vergroten, belachelijk te maken. Dat hoeft niet op een eenduidige manier te gebeuren, het kan al door iets net iets groter te maken, net iets te vaak te herhalen, of in schril contrast met het tegenovergestelde te zetten. Dit alles gebeurt helaas niet. Waar wel fanatiek mee is gewerkts, is de verkleedkist. Rode stiletto’s, maskers, pruiken, het komt allemaal voorbij. Wat het zeggen moet blijft desalniettemin een raadsel.
Veel van Swamp riekt naar effectbejag: kijk eens hoe wij, naakt en vies, ten strijde trekken en in het moeras kopje onder gaan. Waarvoor en waardoor precies, dat antwoord blijft de voorstelling schuldig.
Foto: Lisa Klappe
Hi
I am one of the dancers in Swamp. I read this article this morning and I wondered how is this possible, that every day I hear totally different,possitive reaction from the public. In my opinion the writer has very biosed view on the T.r.a.s.h. work and has very onesided opinion.
All the questions and reasoons in the work stay unanswered and thats the beauty of it.
It leaves space for audience to contemplate and get inspired.
Ofcourse there are also this type of audience who like to have everything explained. Thouse are mostly kids and mass audience.
These are certenly not a Trash audience target and somehow I have the feeling that the writer belongs to this type of audience, or tries to classify Trash in it.
So I come back to wonder about article. It’s my second work with Trash company and second time the same person writes critics that could be good for kids theater work or commercial mass production.
I didnt want to share my thoughts with you, but it happend that I noticed that I am untaged in the article. So this made me write ‘a little bit’ more and aslo I am kindly asking to get taged :). Would be lovely to hear back from you.
Greetings
Dear Gieorgij,
Thanks for sharing your thoughts with us. I just tagged your name and I’ll ask the author to read your message.
All the best,
Lonneke Kok (one of the moderators)
Hello Gieorgij,
Thanks a lot for your response. I really appreciate it when someone takes the time to react to what I’ve written about their performance, even when (or especially when) we don’t always agree.
Your tag has been added, apologies for failing to do so earlier. I would like to take this opportunity to respond very briefly to your comments. First of all, this is the first time I have written about a T.r.a.s.h. performance so there is no bias there. I do write mostly about experimental theatre and contemporary dance, as you can see from the other reviews I’ve written on Theaterkrant.nl. I hardly ever cover performances that are commercial or targeted at a mass audience, nor do I frequently cover children’s productions.
Secondly, to clarify my viewpoint: my opinion about Swamp is actually not at all that it does not explain enough, but rather that it does not raise enough questions. I completely agree with you that the most interesting pieces are those in which things are left open for contemplation. In fact, I would have wanted the piece to give me more to contemplate. I think it could have been even more unsettling, turning things even more upside down, raising even more questions.
I hope this offers a somewhat fruitful response to your comments.
Best of luck in your future projects and endeavours,
Boukje