‘Elke dag een nieuw avontuur’, zingen Suske en Wiske aan het begin en het einde van de voorstelling Suske en Wiske, de Circusbaron. Daartussen ruim tachtig minuten gevuld vol ‘avontuur’ in een van de meer rammelende plots uit de Suske en Wiske-reeks. Is dat erg? Welnee. Want dat De circusbaron niet tot het beste van geestelijk vader Willy Vandersteen behoort, daarover zal vriend en vijand het eens zijn. Wél biedt dat album een uitgelezen mogelijkheid theater te maken, compleet met acrobaten, een indrukwekkende goochelact en Tante Sidonia als kanonskogel.

Omdat Suske en Wiske dit jaar hun zeventigste verjaardag vieren, is daarom de meer dan tien jaar oude musicalbewerking van De circusbaron van het stof ontdaan. Ook nu wordt de strip vrijwel op de letter gevolgd, zij het met enkele moderne knipogen. Sidonia mag dan een ouderwetse telefoon met draad ter hand nemen, Suske en Wiske pakken meteen hun mobieltjes als er niks te doen valt en swipen naar het nieuws; Lambik kan later de buitenwereld niet vertellen wat hij heeft ontdekt omdat hij geen bereik heeft en er geen draadloos internet is. Op zoek naar een draad dus.

Van dergelijke actualisering moet de voorstelling het niet hebben. Evenmin van de grappen die bedoeld zijn voor de ouders – die zijn vooral oubollig en worden veel te nadrukkelijk gebracht. Grote uitzondering is veteraan Ben Cramer als circusdirecteur. Waneer Lambik hem vraagt wat er eigenlijk met de vorige clown van het circus is gebeurd, antwoordt hij achteloos: ‘Ach, het was maar een clown.’ Dat Cramer hiermee verwijst naar zijn bekendste nummer ontgaat alle kinderen en vermoedelijk ook driekwart van de ouders, maar zijn timing is perfect en hij probeert geen seconde nadrukkelijk de aandacht naar zich toe te trekken – jarenlange ervaring verloochent zich niet.

Eenzelfde professionaliteit tekent ook de rest van de cast, waarbij Stijn Mac Gillavry en Liset Vrugteveen ook vocaal in de titelrollen schitteren. De muziek is catchy in het kwadraat – een mix van K3 en Kinderen voor Kinderen. De choreografie, ook van Stijn Mac Gillavry, heeft geen moment de pretentie iets anders te bieden dan show maar is messcherp en zeer overtuigend.

Levert dit alles avontuurlijk theater op? Zet het aan tot nadenken? Nee, natuurlijk niet. De voorstelling biedt entertainment, mijlenver verwijderd van het beste en uitdagendste jeugdtheater. Tegelijkertijd is De Circusbaron onmiskenbaar van een hoog niveau en met veel speelplezier gemaakt. Ook kinderen hebben recht op guilty pleasures en een goed gemaakte gelikte jeugdvoorstelling wint het – bij de doelgroep, maar ook bij een groot deel van hun ouders – altijd van een in pretenties gesneuvelde verantwoorde variant.

Van Hoorne Entertainment doet kortom gewoon waar het goed in is en waar het al jaren veel successen mee boekt. Maar het knaagt dat, blijkens de seizoenbrochure, het bedrijf in alle producties wars is van avontuur. Het zou een verademing zijn als Van Hoorne Entertainment alle expertise ook een keer zou aanwenden voor een prikkelende productie. Dan maar een keer voor een kleiner publiek, met een speellijst die niet meerdere pagina’s in beslag neemt. Er is immers zoveel naast Telekids.

Foto: Van Hoorne Entertainment