Met Surfaces hebben de acrobaten van Familiar Faces een waterballet gemaakt dat een feestje is om te zien, maar ook aan het nadenken zet over de grote veranderingen in ons leven en hoe daarmee om te gaan.

De acrobaten van Familiar Faces hadden me even op een verkeerd been gezet. Een voorstelling op een vierkant vlak dat steeds meer onder water komt te staan, dat zal vast een gevecht tegen de elementen worden, dacht ik. Circusartiesten blinken daar in uit: ze balanceren op wankele oppervlakken, spelen met vuur, trotseren zwaartekracht en komen er toch heelhuids vanaf. In een wereld waarin de zeespiegels stijgen en de kans om het tij te keren steeds kleiner wordt, biedt circus hoop: hier kan de mens elke uitdaging aan.

Maar daar gaat Surface dus niet over. Dit is geen gevecht tegen, maar juist een aanpassing aan het water. Felix Zech, Petra Steindl, Hendrik van Maele en Josse de Broeck kwamen op het idee van deze voorstelling toen een regenbui een openluchtvoorstelling dreigde te dwarsbomen. In plaats van het natte podium te ontkennen, pasten ze hun bewegingen aan en gleden over het podium. Uit de verkenning van de mogelijkheden die water biedt voor partnering-acrobatiek is Surface ontstaan.

Als we binnenkomen zien we een emmer die een straal water opvangt en overloopt. Aan de andere kant van het speelvlak bereiden de vier performers zich voor op partnering-acrobatiek. De voeten en handen worden meermaals bepoedert met magnesium en het uitdijende fonteintje wordt vakkundig genegeerd. We kijken naar indrukwekkende acrobatische hoogstandjes op het nog droge deel van het vierkant, maar weten ook dat het niet lang zo door kan gaan. Er zal iets gedaan moeten worden met het water.

Steindl is de eerste die op verkenning uitgaat. Ze beweegt om en onder de boog van water heen, houdt het tegen met haar hand en stopt uiteindelijk de magnesium in de emmer. Met de spons die de magnesium nu geworden is balanceert De Broeck de emmer op zijn hoofd en laat zich uiteindelijk op zijn buik over het natte podium glijden. Na Steindl laten hij en Van Maele zich verleiden door het water. De enige die op afstand blijft is Zech, die koste wat kost probeert om droog te blijven: eerst met een handdoek en vervolgens met een dubbele badjas. Een onmogelijke opgave natuurlijk, al houdt hij het verrassend lang vol.

Die tegenstelling – enerzijds Steindl die vol goede moed experimenteert met een nieuwe situatie en anderzijds Zech die niet meegaat met de stroom en tegen beter weten in zich blijft afdrogen – is veelzeggend. Hoe gaan we om met verandering? Gaan we er volop in of blijven we vasthouden aan hoe het ooit geweest is? Of is het misschien juist wel goed om je te verzetten tegen iets dat onzeker is?

Als het eerste deel gaat over ontkenning en het tweede deel over verkenning, dan staat het derde en laatste deel van de voorstelling in het teken van omarming. Die zien we al eerder, in de momenten die visueel gezien het meest indrukwekkend zijn: de acrobaten die glijdend en slepend een heus waterballet creëren dat steeds van vorm verandert. Maar aan het einde lijken de verschillen tussen de performers weg te vallen: iedereen is inmiddels overstag en kletsnat en de menselijke torens en piramides die in het ‘droge’ deel werden gebouwd, verschijnen opnieuw. Al zijn ze anders. Er kan er geen magnesium voor gebruikt worden en er is een andere structuur nodig om stabiel te blijven. Het is alleen mogelijk als er wordt aangepast aan een nieuw terrein.

Surfaces is vermakelijk om te zien en stuurt je tegelijkertijd naar huis met een aantal wezenlijke vragen over verandering en aanpassing. Laten we hopen dat Familiar Faces nog bekendere gezichten worden in Nederland en meer bezoekers nat gaan maken met dit acrobatische waterballet.

Foto: Jostijn Ligtvoet