Waar heeft een oude danser die terugkijkt op zijn leven het meest aan? Gezelschap? Muziek? Woorden? Geluiden? Bewegingen? Piet Rogie vraagt het zich af in Still alive/Less kicking en staart zijn eigen schedel recht in het gezicht.

 In de hal van de Rotterdamse Schouwburg klinkt ergens opeens het prettig snerpende Out on the weekend van Neil Young. Een liedje van vrijheid, van een eigen leven beginnen. Het gaat niet vanzelf, het knarst en het doet pijn, maar het moet. Het is een essentieel deel van het leven.

Het is vooral dat deel van het leven dat de oude danser bezighoudt, inclusief partnerkeuze en een gezin vormen. Out on the weekend komt uit een gettoblaster op een rolstoel, met een begeleidster erachter. De danser zelf (Piet Rogie, Avelgem 1954) danst eromheen en aait en knuffelt deze en gene – mogelijk herinneren ze hem ergens aan. Of aan iemand.

In het zaaltje waar de rest van de voorstelling speelt, ligt een 11-jarig meisje te kleuren op de vloer. Vanaf de muur grijnst een blauwe schedel – door Rogie zelf geschilderd – over het speelvlak. De danser kijkt even terug en probeert dan uit wat hij nog kan. Buigen, zich krommen, reiken… Dan gaat hij naar het kind (Senne van Abkoude) om met haar te dansen. Hij zwiert haar in het rond, zij leert hem de bewegingen van de jeugd.

Later daalt van de trap achter de vloer een zwangere vrouw (Marieke den Dulk) af. Samen dansen ze, als vroeger op een feestje. Rogie alleen onderzoekt foetushoudingen, kruipbewegingen, honkbalslagen, steeds met een licht verbaasde blik. Met bokshandschoenen aan voelt hij weer hoe het was, het vechten van vroeger. Zo roept hij zijn leven opnieuw op in beweging. En tussendoor is er even de blik van verstandhouding met de schedel.

Rogie maakte Still alive/Less kicking eerder voor het intieme festival Zomerkade van OT rotterdam. Mirjam Koen leverde het idee en de regie. De dans ging toen van het OT theater naar het pand van het Leger des heils iets verderop. Daarmee drongen de connotaties als ‘aan lager wal geraakt’ of ‘verwarde man’ zich op. Dat hoeft niet. Still alive is een verwonderde, tedere, kwetsbare zoektocht naar wat er was en wat er allemaal is voorbijgegaan. Rogie zou het op zijn eigen begrafenis moeten dansen. Gelukkig is het nog lang niet zover. Still alive? Nou en of. Less kicking? Je hoeft niet hard te schoppen om te scoren. En ontroeren is belangrijker dan winnen.