In Square Two gaat circustheatercollectief Tall Tales Company op zoek naar nieuwe blikrichtingen op het dagelijks bestaan. Ze ontleden de publieke ruimte als een verzameling zichtbare en minder zichtbare codes en patronen die voortdurend op elkaar ingrijpen. Wie met die blik naar de stad kijkt, ziet overal lijnen, reeksen en ritmes ­– in het stratenplan, de winkelende massa, een bakstenen muur, ons eigen gedrag. ‘We are guided by the codes that are surround us.’

Twee jaar geleden ging de online versie van deze walkthrough-circusvoorstelling in première, destijds als route door je eigen huis, met laptop of smartphone – heel coronabestendig dus. Inmiddels is er dus de fysieke voorstelling die de makers aanvankelijk in gedachten hadden, dit weekend te zien tijdens het jaarlijkse Fries Straatfestival in Leeuwarden, waar een tiental buitentheatervoorstellingen en installaties in de publieke ruimte interveniëren.

Aan de oorsprong van dit project ligt een samenwerking met beeldend kunstenaar Don Satijn, op wiens ‘zelfportret’ (een doek met cijfers en letters, en hier een daar een zwarte stip ‘om het toch persoonlijk te maken) we halverwege de route stuiten. De jongleurs zagen in zijn ‘wiskunde sculpturen’ jongleercodes, vertellen ze bij aanvang. Jongleren is namelijk ook een cijfercode, een reeks getallen staat in de jongleerwereld voor een reeks handelingen die de jongleur met de ballen uitvoert.

Met koptelefoons op wordt het publiek in een korte route door de binnenstad van Leeuwarden geleid. Af en toe houdt de groep halt om te kijken naar een jongleerscène van Joris de Jong, Harm van der Laan en Maartje Bonarius. Tussendoor vraagt een stem je te verhouden tot de omgeving en na te denken over existentiële kwesties. Besta je eigenlijk wel, als je voor overheden of ziekenhuizen niet meer dan een BSN-nummer of een geboortedatum bent?

Maar meer dan in de online variant, heeft Square Two een bepaalde mate van willekeur: de vragen waarmee we worden geconfronteerd blijven te algemeen om echt aan het denken te zetten en vervliegen daardoor meteen weer. De scènes die we zien zijn ontsproten uit het werk van Satijn, maar dat gegeven zit verder niet op een spannende wijze in dit werk ingebed. De beeldende jongleerscènes zijn ambachtelijk zonder meer indrukwekkend – juist in alle trefzekere soberheid – maar hadden de toeschouwer nog dwingender kunnen verleiden om om op een andere manier de omgeving te kijken. De beeldende scènes en de monoloog tijdens de verplaatsingen blijven nu nog te veel losgezongen van elkaar.

Foto: Tall Tales Company