Na het boek van Carry Slee en de film is er nu de musical Spijt! Voor wie nog niet weet dat school een slangenkuil, een apenrots en een hel kan zijn. Het verhaal is nog steeds even schokkend en de vraag wat je ertegen kunt doen komt in de musical op een nieuwe manier aan bod. Ook nieuw (want: musical) is dat er wordt gezongen en gedanst. 

De musical gaat nog tot februari volgend jaar het hele land door. Grote decors zijn daarom niet mogelijk. Er zijn alleen multi-inzetbare houten kistjes, waaruit de nodige rekwisieten gehaald kunnen worden. Toch maakt het toneelbeeld geen moment een lege indruk. De zeven spelers weten overtuigend een hele klas te spelen. Belichting, geluid en choreografie zitten doortimmerd in elkaar. Maar het toneel wordt toch vooral gevuld door de persoonlijke uitstraling van met name drie spelers.

De hoofdpersoon van het boek David schittert in de musicaluitvoering. Acteur Marco Hoving is de ultieme puber. Het ene moment ligt hij lamlendig in zijn bed, daarna stuitert hij als een jong veulen wanneer hij haast heeft. Dan weer klimt hij als een lenige aap in de eerste de beste lichtmast om het uit te zingen dat-ie verliefd is: ‘Ik weet niet wat mijn hart doet.’ De muziek van Jeroen Sleyfer is goed, de teksten – ook voor de liedjes – van regisseur Dick van den Heuvel nergens gezocht. Alleen de titelsong waarmee de musical begint en eindigt kent symboliek (‘Er drijven bloemen in het water / elke bloem is een verhaal’). Het is een flard poëzie die het poëziealbum niet ontstijgt, maar hier op zijn plaats is.

Een onvermoede aantrekkingskracht gaat uit van Sanne, de grootste pestkop van de klas, gespeeld door Lisanne Schut. Van haar manipulatieve gaven zie je al van verre hoe destructief ze voor slachtoffer Jochem zijn. Hij gaat eraan onderdoor, en tegelijkertijd kijk je ademloos toe hoe ze dat doet. Lisanne Schut blijft geloofwaardig wanneer ze iemand om haar vinger windt, om hem daarna de stront in te duwen en vervolgens weer met hem aanpapt.

Grote meerwaarde in de musical is de rol van de vertelster. Zij laat de hoofdpersonen opdraven en vertellen wat er precies is gebeurd. Spijt is een emotie die je met terugwerkende kracht op je onvermogen wijst. Deze reconstructie, dit verhaal maken, inclusief de vinger precies op de zere plek leggen, moet als waarschuwing werken voor toekomstige situaties. Robin van den Heuvel neemt de rol van vertelster op zich met een vanzelfsprekend moreel overwicht en met een flair en schoonheid die haar geen moment schooljufferig maken. Maar gelukkig ook geen zoetsappige toverfee.

Spijt! is een uiterst vakkundige loot van de pestindustrie (zo noemen de makers zelf alle projecten die in het leven worden geroepen om pesten tegen te gaan). De productie heeft het hart op de goede plek. Het mikt op medeleven en inzicht, vooral van de omstanders die meelopers dreigen te worden, zonder voorbij te gaan aan het feit dat pubers erbij willen horen en zelf niet de pispaal willen zijn. Of het daarin slaagt mogen anderen uitmaken. De musical is in elk geval een succes.

Foto: Boy Hazes