Josh Dolgin is een druk bezet mannetje. De Canadese allesdoener beweegt zich op onnoemelijk veel terreinen. Hij speelt accordeon en piano, componeert, maakt (poppen-)theater, goochelt en rapt, fotografeert en maakt films. Naar het schijnt is hij op al die fronten ook nog eens redelijk succesvol. Reden genoeg voor Noorderzon om de man blind uit te nodigen de openingsvoorstelling van het festival voor zijn rekening te nemen. Een gok die desastreus uitpakt.

Zijn Space – The 3rd Season is het slechtste dat ik in jaren op de Nederlandse podia gezien en gehoord heb. Met stijgende verbazing aanschouwde ik de totale ongein die door moest gaan voor vrolijk entertainment. De muziek deed pijn aan de oren omdat niemand blijkbaar de moeite genomen had de akoestiek van de grote Romeo Tent te testen. De poppen leken afkomstig van de rommelzolder of in elkaar geflanst door een nijvere buurvrouw.

Space – The 3rd Season is het derde deel van een cyclus waarmee Socalled (de artiestennaam van Dolgin) de wereld rondtrekt. In een interview met het Dagblad van het Noorden zei hij een paar dagen geleden dat het publiek in Hamburg, waar de voorstelling eerder deze maand in première ging, na het zien van de eerste twee delen méér wilde. Daarom dus deel drie. Had ie het maar niet gedaan.

Dat het verhaal onzinnig is, is het probleem niet. Dolgin heeft van eclecticisme zijn handelsmerk gemaakt. Dus dat een Canadese beer verliefd wordt op een alien is alleen maar leuk. En dat een in een afzichtelijke, van glimmende lila stof gemaakte, bodysuit gehulde koningin verordonneert dat er alleen unisono gezongen mag worden omdat harmonieën leiden tot conflicten: ach.

Maar dat de uitvoering op alle fronten door het ijs zakt, dat is onvergeeflijk. Alsof het hoofd van de school in zijn vrije tijd de eindmusical van groep 8 er in gestolen uurtjes bij gedaan heeft. Werkelijk niets deugt. Het sing-a-long lied, waarvoor Dolgin voor aanvang het publiek nog in drie secties heeft verdeeld, is te gecompliceerd (en wordt dus ook niet meegezongen), de ‘poppenspelers’ doen maar wat, het toneelbeeld is afzichtelijk.

Gelukkig duurt Noorderzon nog een volle week. Tijd genoeg om deze afgrijselijke uitglijer te vergeten.

Foto: Peter Wassing