Live broadcasten met kijkers zowel in de zaal als online: het klinkt al heel spannend concept, zeker als er seks in het spel is. Maar tijdens sommige voorstellingen hebben de performers meer lol dan het publiek. Some Things Only Become Clear Much Later is er zo een.

Davis Freeman (VS) kennen we uit de voorstellingen van zijn zus Meg Stuart, van Superamas en Forced Entertainment. Samen met Dani Brown creëerde hij Some Things Only Become Clear Much Later. De voorstelling begint achter een doorschijnend scherm. Freeman en Brown hangen tegen een bed, voor hen staat een computer en op het grote transparante scherm voor dat tafereel zien we hen, net als de online kijkers van een pornosite wiens chats we levensgroot geprojecteerd zien. ‘He looks likes George Clooney’: zo nu en dan reageert Freeman op de berichten. Veel van de digitale kijkers, met vaak bizarre namen, gaan online om zich vliegensvlug ook weer af te melden. Maar enkele namen keren terug. Geregisseerd of niet, we zullen het niet te weten komen.

Er wordt vaagjes gekeuveld, nergens gaat het broekje echt uit en alles is suggestie. (Gender)rollen worden gewisseld, maar op weinig verrassende wijze. Zij maakt stotende bewegingen in de richting van zijn kruis en Freeman trekt een jurkje aan. Op een tweede scherm aan de andere zijde van het toneel verschijnen beelden en zo ook op een derde scherm in het midden. Met veel visuele effecten (Gertjan Biasino) wordt de voorstelling aangekleed, het hoogtepunt is een weinig verrassende compilatie van pornobeelden gemixt met oorlogsbeelden ergens halverwege. Na een voorspelbare ‘toneel-blowjob’ belanden de twee op de bank en komt Brown tot een orgasme dankzij de online bezoekers en de digitaal bestuurde vibrator in haar broekje. Wel een leuke vondst.

Freeman weet van geen ophouden en neemt zijn tijd, zelden zo’n weinig boeiend gegeven zo uitgekauwd gezien. Hoe werkt de verbeelding in een voorstelling die begrippen als voyeurisme en medialisering ter discussie wil stellen? De ernst slaat toe in deel twee als de horror en het geweldsaspect de overhand krijgt en licht, (live) muziek en geluiden dat idee kracht bij zetten. Nergens wordt Some Things Only Become Clear Much Later urgent. Teveel wordt uitgelegd. Zeker als Freeman nog eens letterlijk met de chatters in dialoog gaat en hen aanspreekt op hun handeling. Grappig is de voorstelling hooguit als we na de boze droom aan de ontbijttafel zien hoe de twee geliefden van elkaar vervreemd zijn en Freeman en Brown zelf het geluidsdecor creëren. Pas dan krijgen verbeelding en theatriteit ruimte.