In Sombersongs van mugmetdegoudentand en de Tolhuistuin staat de confrontatie tussen twee totaal verschillende vrouwen centraal. Het liedjesprogramma ontpopt zich tot een krachtmeting tussen extravert en introvert, waarvan de uitkomst helaas vanaf het begin duidelijk is.

‘U gaat straks huilen hoor!’, verzekert Meral Polat het publiek. In haar uitbundige speelstijl, die veel weg heeft van die van een spelshowpresentator, heeft ze ons net uitgelegd dat ze eigenlijk samen met songwriter Baby Dee op scène zou willen staan, maar die heeft zich teruggetrokken in een enorm lakenfort op scène (een mooi ontwerp van Christiaan Klasema en Sarah Nixon, dat doet denken aan de geborgenheid van de kindertijd). Er zit voor Polat niets anders op dan in haar eentje de gevoelige songs van Dee uit te voeren.

Zo staan vanaf het begin van Sombersongs de contrasten tussen de twee vrouwen centraal: de extraverte Polat die de ingetogen en verlegen Baby Dee steeds uit haar schulp probeert te lokken. Het is daarbij jammer dat de dramaturgie van de voorstelling van begin tot eind partij kiest voor Polat: door het verloop van Sombersongs, dat ondanks het tegenstribbelen van Dee onvermijdelijk op een harmonieus slotduet afstevent, lijkt de voorstelling het cliché van stal te halen dat ieder introvert persoon stiekem best in de spotlights wil staan, als er maar lang genoeg op wordt aangedrongen.

Maar natuurlijk heeft dat ook te maken met waar je sympathieën als toeschouwer zelf liggen. Ikzelf ervoer Polats onstuitbare enthousiasme als fake en haar gebrek aan respect voor de personal boundaries van Dee als stuitend, terwijl andere Paradegangers zich juist met haar identificeerden. Mijn blik keerde echter telkens weer terug naar de weerbarstige, prikkelbare, roosharige songwriter die steeds de uithoeken van het toneel probeert op te zoeken.

Misschien is een liedjesprogramma van 35 minuten ook te kort om er een gelaagde dramaturgie van te verwachten. De songs zelf zijn erg mooi, hoewel ook hier het inherente gebrek aan tristesse van Polat roet in het eten gooit: haar prachtige zangstem is te gepolijst. Pas als Baby Dee zelf mee begint te zingen, krijgen de liederen de gewenste somberheid.

Zo bekeken heeft Polat ook een enigszins ondankbare taak: omdat de meest geschikte persoon niet thuis geeft en liever in afwezigheid schittert, moet zij de boel maar redden. Hmm. Misschien is het toch ook niet altijd makkelijk om een extravert persoon te zijn.

Foto: Bowie Verschuuren