De aanleiding voor het terugkeren van Snorro was niet zo vrolijk: wegens subsidieverlaging is het voor het Ro Theater niet meer haalbaar om elk jaar een nieuwe voorstelling te maken. Maar opnieuw een bezoek brengen aan Snorro (ook al te zien in 2009) is zeker geen straf. De volslanke superheld en zijn entourage zorgen voor zeker drie uur Mexicaans muzikaal vermaak.

De timide Don José (Dick van den Toorn) brengt zijn tijd graag door met aan zichzelf werken, of tokkelen op zijn gitaar. Maar af en toe verandert hij in de superheld Snorro; dan redt hij de mooie Conchita (Meral Polat) uit benarde situaties en ontmaskert hij smokkelaars, daarbij tegengewerkt door niet één, maar twee schurken (Tibor Lukács en Bas Hoeflaak). Naast hen spelen Han Oldigs, Sylvia Poorta en Erwin Dörr een veelvoud aan bijrollen, waarbij ze ogenschijnlijk zonder moeite van het ene in het andere personage transformeren.

Van den Toorn schakelt kundig tussen de ingetogen Don José en de spannende held Snorro, daarin bijgestaan door zijn stuntdubbel (Dörr) die hoge ogen gooit met salto’s en spectaculaire sprongen. Conchita is, zoals het hoort, niet enkel de schone (bar)vrouw in nood, maar als het erop aankomt eveneens een superheld. Ook opvallend is Han Oldigs die medeleven opwekt als de sullige, goeiige sergeant Manuel, om vervolgens het publiek te vermaken met vulgaire grappen als Don José’s ietwat ordinaire tante Esmeralda.

Het Ro Theater laat met Snorro vol overtuiging zien de Britse pantomimestijl eigen te zijn; het stuk staat bol van de campy personages in dubbelrollen, muzikale knipogen, groteske (geluids)effecten en dubbelzinnigheden. Het geheel wordt begeleid door het verrukkelijke Mariachi Tierra Caliente-orkest, dat Zuid-Amerikaans klinkende wijsjes speelt vol muzikale verwijzingen die uiteenlopen van Michael Jackson tot het passende Man van La Mancha.

De gezellige, kleurrijke sfeer van Snorro wordt niet in het minst gezet door de geslaagde bordkartonnen decors van Sjoerd Kortekaas en de uitbundige kostuums van Sabine Snijders. Vooral de wandelende cactussen en bruidskindertjes, gespeeld door kinderen van plaatselijke dans- en theaterscholen, vormen een koddige toevoeging aan het geheel. Eigenlijk is er niets dat niet leuk is aan Snorro, al had de voorstelling wat minder lang mogen duren. De drie uur aan scènes bevatten ook een aantal overbodige die de snelheid eruit halen.

Tussen alle spectaculaire zwaardgevechten, spannende salto’s en Mexicaanse gezangen door komt Snorro erachter dat hij zich niet hoeft te verschuilen achter zijn masker, en zo blijkt Snorro niet enkel geslaagd familievermaak, maar ook een musical met een boodschap: wees jezelf.

Foto: Cleo van Velzen