‘Gevoel is voor dieren, wij zijn een miljoenenbedrijf,’ bijt Sophie haar zoon keizer Franz Jozef toe. Met haar zus heeft zij bekokstoofd dat hij zal trouwen met Néné, maar de keizer valt als een blok voor de onstuimige Sissi. En geef hem eens ongelijk. Waar Néné uit angst iets fout te doen moet overgeven, stuitert Sissi heerlijk ontregelend door het leven. Letterlijk, want op een roze skippybal betreedt Sissi het toneel.

Welkom bij Theater Sonnevancks Sissi, een voorstelling die in niets lijkt op de films die elk jaar opnieuw uitgezonden worden en die vooral een aanslag op het glazuur vormen. Franz Jozef (Rob Verheijen) is hier een lispelende en klunzige keizer, met het ‘militair inzicht van een garnaal’. Zijn moeder (Ilse Warringa) maakt zich vooral druk over Facebooklikes en Italianen die weer een stukje van het Habsburgse Rijk hebben ingepikt.

Haar zus, ook gespeeld door Rob Verheijen, is al net zo’n tijgermoeder. Alles heeft zij opgeofferd om via haar dochter Néné, een dubbelrol van Ilse Warringa, haar eigen dromen waar te maken. Sissi ziet ze amper staan en de paniek is dan ook groot als Franz Jozef juist Sissi kiest. Een beetje tijgermoeder herpakt zich echter snel, en om het volk voor te bereiden wordt de hashtag #vankansloostotkeizerin geïntroduceerd, terwijl Franz Jozef nog even snel wat seksuele voorlichting krijgt. ‘Je weet wel, bloemetjes, bijtjes, een angel, miljoenen stuifmeelkorrels en dan legt een ooievaar een baby in de bloemkool.’

Daar staat ze dan, in haar trouwjurk. Eind goed, al goed. Maar dan stapt Elise Schaap uit haar Sissi-rol: ‘Sorry, maar zo wil ik niet eindigen.’ In de minuut die volgt verpulvert ze de mythe van de Sissi-fims door te vertellen hoe het echte leven van Elisabeth Amalie Eugenie in Beieren eruit zag: een zestienjarige keizerin met eetstoornissen die zich meer en meer terugtrekt in haar vertrekken.

De voorstelling, tot op dat moment gelardeerd met muziek uit de Duitse new wave, verandert in een dampend rockconcert wanneer de powerakkoorden van The Who’s ‘Baba O’Riley’ aanzwellen. Elise Schaap krijgt als een ware rockdiva moeiteloos de zaal aan haar voeten en even later staan tweehonderd schoolkinderen op de banken ‘we want more’ te schreeuwen.

Ondertussen houdt schrijfster en regisseur Marije Gubbels de volwassenen in de zaal met torenhoge verwachtingen voor hun kinderen een spiegel voor. Die seksuele voorlichting, ach dat komt wel goed. Achtjarigen lachen je al uit als je met bloemetjes en bijtjes komt, zelfs in Kampen. Maar wat voor de ouders zo veilig begint met een komische draai aan het Sissi-verhaal, gelardeerd met muziek die voor hen jeugdsentiment is, laat ook de keerzijde van te hoge verwachtingen zien. Theater Sonnevanck toont zo andermaal dat het wel kan: muziektheater maken voor kinderen én hun ouders.

Foto: Edwin Deen