‘To post or not to post?’ Rondlopend in het Moreelsepark, waar Festival de Parade in Utrecht is neergestreken, lijkt deze vraag vele bezoekers bezig te houden. Het aantal smartphones overtreft het op zich niet geringe aantal voorstellingen ruimschoots. Waar je ook kijkt, er is geen ontkomen aan. Menig bezoeker probeert een zo leuk mogelijk foto van zichzelf te maken en er wordt geliket en geswipet dat het een lieve lust heeft.

Precies hierover gaat de tragikomische dansvoorstelling Siri Us van regisseur Eddie B. Wahr (bij het grote publiek vooral bekend van NUHR en Orkater, maar al jaren op De Parade te vinden). Onder in De Mineac zit en staat het publiek aan weerszijde van het smalle speelvlak dat meteen doet denken aan een catwalk of een photoshoot. We horen de stem van Siri, de virtuele assistent op menig telefoon, en al snel strijden Yukie Spruijt en Giulia Dunes om de aandacht. Niet van ons, het aanwezige publiek, maar van het virtuele ergens in hun eveneens denkbeeldige telefoon.

Aanvankelijk zijn de poses van Spruijt en Dunes nog vriendelijk en verleidelijk, maar al snel raken ze in verbeten gevecht met elkaar, waarbij ze de solo van de ander niet alleen wegswipen, maar elkaar ook fysiek naar de achtergrond gooien. Op het verticale achterdoek, dat de beeldverhouding van een telefoon heeft, worden niet alleen de ogen van de dansers maar ook de reacties – in de vorm van emoticons – van de virtuele volgers getoond.

In het slotdeel neemt Siri de choreografie over en dansen Spruijt en Dunes synchroon op haar monotone bevelen. De dansers worden gedubbeld op de videoprojectie achter hen en terwijl de muziek aanzwelt ontstaat zo een leger van lichamen die precies dezelfde bewegingen uitvoeren, zonder doel, zonder dat zij dit zelf willen. Wanneer de dansers achter het projectiescherm verdwijnen en alleen nog in beeld te zien zijn, concludeert Siri tevreden: ‘You are now like us.’

Nee, subtiel of gelaagd is Siri Us niet. En dat kan ook niet in pakweg veertien minuten. De boodschap is echter glashelder en veertien minuten is zes minuten meer dan het langste segment in De Wereld Draait Door. En slechts een fractie van de tijd die de meesten van ons dagelijks besteden aan liken, swipen, delen en reageren.

Mooi is hoe de voorstelling eigenlijk al buiten De Mineac begint als Spruijt, Dunes en Wahr op het trappetje selfies maken. Iemand biedt aan een foto van het drietal te maken. Dat is niet de bedoeling, lacht Spruijt terwijl Wahr een zonnebril opzet. Het echte contact is voor na de voorstelling, als het publiek om een reactie gevraagd wordt. Dan zijn zowel performers als bezoekers niet als Siri, maar echt, hier en nu.

Foto: Kok van der Meij