57 jaar is Simone Kleinsma. Niet piepjong, maar ook niet stokoud. En toch staat haar derde soloprogramma Simone! in het teken van ouder worden, van de tijd die voorbijgaat en zelfs van doodgaan. In samenspraak met tekstschrijver Frank Houtappels en pianist Bernd van den Bos brengt Kleinsma een scala aan liedjes en sketches waarin ze terugkijkt op haar leven. Ze haalt dierbare maar ook pijnlijke herinneringen op en eert haar overleden ouders en dochtertje. Daarmee is Simone! een ontroerend en hoogstpersoonlijk requiem voor een artieste wier einde nog lang niet in zicht is.

Hoewel ze een paar jaar op de Kleinkunstacademie zat, zei musicalvedette Simone Kleinsma eens in een interview dat ze bewust niet had gekozen voor cabaret, omdat je dan ‘als jezelf op het podium staat’. In plaats van een ander ste spelen dus, een personage waar je je achter kunt verschuilen. In haar uiterst persoonlijke soloprogramma Simone! staat – behalve de pianist – echter niemand anders dan Simone Kleinsma op het podium en dat is voor de toeschouwer heel plezierig.

Deze keer dus geen uitbundige Sister Act of Moeder, ik wil bij de revue voor Kleinsma, maar een intieme en kleine voorstelling. De première is in het DeLaMar Theater in Amsterdam, maar deze voorstelling zou evenzeer tot zijn recht komen in een rokerig café. Dat komt doordat Kleinsma alles wat ze doet persoonlijk maakt en doordat ze recht naar het publiek speelt.

Ze koos samen met Frank Houtappels (teksten en vertalingen) een keur aan nostalgische liedjes. Zo komt ‘Wals van weleer’ van Ivo de Wijs voorbij, ‘Sneker café’ van Drs. P en ‘De tijd’ van Charles Aznavour. Daarnaast brengt Kleinsma een paar speciaal voor deze voorstelling geschreven liedjes, zoals een kwetsbaar liefdesliedje voor haar man Guus Verstraete, met wie ze al dertig jaar het leven deelt. Veel van de chansons hebben een scherp rafelrandje, waardoor het allemaal niet te zoetsappig wordt.

Zowel haar stemgebruik als de humor en de zelfspot die deze voorstelling kleuren, doen denken aan Jasperina de Jong, twee decennia ouder dan Kleinsma, maar in haar tijd ook zo’n lekker scherpe cabaretière. Hoewel ze klaagt over de ongemakken van het ouder worden, heeft Kleinsma nog altijd een stem als een klok. Ze zingt met ongekend gemak, met vrolijkheid en met hartstocht, begeleid door Bernd van den Bos op vleugel.

Kleinsma praat de boel aan elkaar met anekdotes en strooit er hier en daar een sketch tussendoor. Er zitten juweeltjes van kleinkunst tussen, zoals de sketch waarin ze de chagrijnige Mevrouw van Dam opvoert die een bejaardenhuis deelt met een tante van Simone. Mevrouw van Dam steekt in plat Amsterdams een jeremiade af waarin niks deugt en vroeger alles ook al vreselijk was. Kleinsma zet welgemikt een ‘beste vriendin’ neer, die waarheden over Simone vertelt die ze eigenlijk liever niet wil horen. Ze heeft het over oude liefdes, over dierbare overledenen, over haar nieuwe heup en andere tekenen van slijtage.

Jammer is dat sommige teksten er wat stroef uitkomen. En ook jammer is dat het geheel zo sterk teruggrijpt op voorbije tijden dat dit onvermijdelijk een avondje-uit is voor een 50-pluspubliek. Niet alleen de verhalen gaan over vroeger, ook de liedjes gaan goeddeels al tientallen jaren mee. Daarvan is een flink deel in driekwartsmaat, de drager van de traditionele Weense wals. Simone! is vooral een ouderwetse, nostalgische voorstelling. Gebracht door een zeer sterke ras-artieste met een fenomenale stem.

Foto: Roy Beusker