Met een spiegel naar je eigen kut kijken. Anja Meulenbelt beschreef het in De schaamte voorbij (1976) en vijf jonge vrouwen doen het in Seksbom (2015) van Golden Palace. Er is één groot verschil: Meulenbelts vrouwen doen het uit vrije wil, uit nieuwsgierigheid, de vrouwen in Seksbom doen het op commando van een zelfbenoemd neurowetenschapster die dweept met Naomi Wolfs laatste, met nogal wat hoon en spot overladen pennenvrucht Vagina.

Onder invloed van dat boek is ze een krankzinnig experiment aangegaan. In onze overgeseksualiseerde samenleving zouden meisjes volstrekt van hun lichaam vervreemd zijn en om daar weer mee in het reine te komen moeten ze eerst worden gebrainwasht. Om vervolgens weer een nieuwe identiteit op te bouwen. Of om de wereld te redden van het mannelijk orgasme, dat wordt niet helemaal duidelijk. In Vagina betoogt Wolf namelijk dat als vrouwen hun ware orgasme zouden ontdekken, een orgasme dat als een fragmentatiebom het lichaam doet ontploffen, vrouwen een energieboost zouden ervaren die hen in staat zou stellen bergen te verzetten. Dit superorgasme zou van de vrouw een zelfverzekerd en onverschrokken wezen maken. De vagina – en haar directe omgeving – heeft namelijk een veel complexere en rijkere relatie met het brein dan de penis. Mannen zijn daarom bang voor vrouwen en daarom vindt er op zo’n grote schaal vaginale verminking plaats. De neurowetenschapster heeft in  haar theatrale laboratorium de weerzinwekkende illustraties bij de hand.

De seksbom waarnaar de titel verwijst valt dus op twee manieren te duiden. Het klassieke lekkere ding dat mannen verleidt enerzijds, de geheime levenskracht van vrouwen anderzijds. Die twee betekenissen worden in Seksbom op een bizarre manier tegenover elkaar gezet in iets wat het midden houdt tussen een feministische preek, een therapeutische sessie, een performance en een pornoparodie. Met de meisjes als zwijgzame zetstukken van een doorgedraaide tweedegolffeministe.

Het publiek mag getuige zijn van dit krankzinnige experiment dat uiteindelijk uitdraait op het demasqué van de onderzoekster. Die blijft krampachtig op zoek naar haar eigen gelijk terwijl de meisjes, in het begin gepresenteerd als een groot amorf organisme, hun van elke eigenheid ontdane lichaam weer terugvinden. In het door haar zo verfoeide geseksualiseerde zelfbeeld, dat wel. En met Beyoncé als een soort hogepriesteres.

Het is een wonderbaarlijk rommelpotje, deze Seksbom. Net zo intrigerend als onzinnig. De maaksters lijken verzopen in de hoeveelheid geraadpleegd materiaal (van APA Task Force-rapporten tot het seksuele gedrag van bonobo’s) en wisten het toen ook niet meer. In haar wanhopige zoektocht naar rolmodellen roept de nepprof dan maar dat ‘Angela Merkel in haar kut zit. Helemaal!’ En dat is zeer positief bedoeld.

Geen wonder dat de jonge vrouwen dan liever dansen op Beyoncé. Twerkend of niet, zij vinden hun eigen weg wel.

Foto: Ben van Duin