Afgelopen donderdag opende Ivo Dimchev het festival Motel Mozaique in TR Schouwburg met een reeks songs van zijn album Sculptures. In het concert met vier dansers, imponeren vooral de twee solonummers van Dimchev.
Ivo Dimchev heeft een bijzondere falsetstem en begeleidt zichzelf dikwijls op piano of synthesizer in zijn voorstellingen. Muziek is altijd een belangrijk onderdeel in zijn werk. Tijdens het openingsprogramma van Motel Mozaique bracht hij een reeks verzamelde nummers uit zijn voorstellingen samen met een groep dansers op het grote podium van TR Schouwburg. Een indrukwekkende batterij aan lichten stond garant voor het showelement.
Gekleed in een korte broek, een roze loshangende blouse over zijn blote bovenlichaam en met oranje geverfd haar komt Dimchev op. ‘Ik ben blijkbaar hedendaags genoeg voor een erg dure producer’, meldt hij bij aanvang. Zoals we van hem gewend zijn, haalt hij zijn ‘nieuwe’ setting ook direct onderuit. Dimchev steekt graag de draak met de waarde van kunst, ook die van zijn eigen kunst. Vervolgens wordt iemand uit het publiek gevraagd om foto’s te nemen van de unieke happening. Op zoek naar de juiste track rommelt hij nog wat op zijn laptop, die voorop het podium staat, maar dan kan het eerste nummer beginnen.
Dimchev zingt ‘I cure’ ‘Rain’ en ‘Woods’. Hij wordt begeleid door vier dansers, twee mannen en twee vrouwen, die een voor een opkomen in Superman-ondergoed. Niet zelden zijn hun wapperende haren onderdeel van de choreografie. Zoals we van Dimchev gewend zijn, kent de choreografie veel seksuele verwijzingen. Of de dans ook geënd is op bestaande clips weet ik niet, maar ze staat bol van de stereotype poses en steeds is Dimchev – die niet onverdienstelijk meedanst – het middelpunt. Soms overlegt hij met zijn dansers wat het volgende liedje zal zijn. Maar de dansers hebben nooit echt wat in te brengen.
Op driekwart van het toch enigszins voorspelbare concert, waarin Dimchev weliswaar prachtig zingt, maar de uitvoering van de nummers en de entourage verder weinig verrassends bieden, verandert de strategie. Dimchev brengt twee akoestische nummers, terwijl hij zichzelf begeleidt op de synthesizer. Een daarvan is een verbluffende cover van het nummer ‘The Man I Love’. Dit akoestische deel is dan ook het hoogtepunt van Sculptures. Prachtig, indrukwekkend, kwetsbaar en bezield. Dimchev op zijn best. Wat een contrast met de rest van het concert.
De laatste nummers voegen weinig toe aan wat we al eerder zagen. Hooguit bevestigen ze wat Dimchev voortdurend doet: de codes onderuit halen. Het laatste nummer, met het meest uitbundige lichtconcept, wordt nog eens herhaald, ten gunste van een goede opname voor op Facebook. Tja, deze editie van het concert Sculptures is toch vooral een gimmick. De choreografie – niet voor niets ‘unpretetious choreography’ genoemd in de ondertitel – voegt weinig toe. Dimchev overtuigt solo en akoestisch meer, dan is hij muzikaal gezien zoveel krachtiger en overtuigender.
