In Schwalbe zoekt massa zet het jonge theatercollectief Schwalbe de invloed van de massa centraal. Hoe aangenaam is het om erin op te gaan en  tot welke grensverleggende prestaties kan een massa leiden. Het concept is net zo eenvoudig als consequent, er wordt geen stap teveel gezet.

Zeventig spelers in een ruimte van tien vierkante meter, je kunt het je haast niet voorstellen. Klein, lang, jong, oud, dik, dun; de groep vertegenwoordigt alle maten, leeftijden en culturen. Maar wat precies het concept is van Schwalbe zoekt massa is eigenlijk doodzonde om te beschrijven. Je kunt het maar beter ervaren!

Een groep van dertig Rotterdamse vrijwilligers vormt de basisgroep van Schwalbe zoekt massa. In elke stad waar de voorstelling speelt, wordt een andere groep in twee dagen klaargestoomd om zich bij deze basisgroep te voegen. De complete cast bestaat daarmee uit de zeven spelers van Schwalbe, een getrainde groep spelers en een verse lokale groep spelers. Tot zover de feiten die aan de voorstelling ten grondslag liggen. Om iets te kunnen zeggen over de werking van een massa heeft Schwalbe een daadwerkelijk menigte op het podium gecreëerd, met overvolle zalen als gevolg. Een massa trekt immers ook massa aan. Slim bedacht!

Laat we zeggen dat er een beweging is, die veel herhaald wordt. Een beweging die ook een ritme creëert, een ritme dat niet alleen de spelers maar ook het publiek in trance brengt en een ritme dat ook doorbroken wordt. Het versnelt door een individuele actie die overslaat op de groep, of vertraagt dankzij de uitputting die de groep voortdurend parten speelt.  Er is een patroon, er zijn een paar kleine ingrepen en het waait, want met haar beweging creëert de groep eigenlijk een soort wervelwind. En daarmee is alweer teveel gezegd.

Het schouwspel, dat ook een uitgekiend lichtplan kent, intrigeert en het publiek leeft mee. Als kijker ontdek je steeds weer nieuwe personen in de massa of volg je individuen die even ontsnappen aan het grote geheel. De stevige Surinaamse in snelle looppas roept gegniffel op, zo nu en dan vliegt iemand in versnelde vaart uit de bocht. Spelers ondersteunen elkaar of nemen elkaar op sleeptouw en oudere spelers dwingen respect af. En aan het einde van de presentatie, als het zweet van de gezichten gutst, zijn er gladiolen net als tijdens de Nijmeegse Vierdaagse, of gold dat alleen voor deze premièreavond?

Foto: Pepijn Lutgerink