Een feestje dat geen feestje is, maar een herdenkingsdienst die eindigt met een pleidooi om te blijven luisteren, te erkennen dat ‘niemand zit waar jij zit’. De jongerenproductie van regisseur Jessie L’Herminez bij de Toneelschuur zou een jaar geleden in première gaan, maar overtuigt nu als een indringende en intieme podcast.

L’Herminez maakte samen met de jongeren het script voordat alle theaters voor het eerst gesloten werden. Sarah’s partijtje verwijst dus niet de coronacrisis, maar is toch pijnlijk actueel nu uit meerdere onderzoeken blijkt dat met name jongeren meer psychische klachten ervaren door schoolsluitingen en het gebrek aan sociale contacten.

Uitgangspunt voor de voorstelling en podcast is 4.48 Psychosis, de laatste toneeltekst van Sarah Kane die voor de eerste opvoering in 1999 een einde aan haar leven maakte. Met haar tekst begint de podcast, maar na een paar minuten klinkt het vrolijke ‘You’ve got the music in you’ van New Radicals en klinken de excuses: dit wordt geen feestje, maar ‘a sad hurray’.

Samen proberen de jongeren het onbespreekbare bespreekbaar te maken. Ze verwijzen ook naar de vele toneelteksten en films waarin zelfdoding een rol speelt, en benadrukken het zelf vooral niet te willen romantiseren zoals in de omstreden Netflix-serie 13 Reasons why. ‘Eigenlijk wil ik het er niet over hebben’, zegt de een, waarna een ander opmerkt ‘als het er mag zijn, dan verdwijnt het misschien’. Zij reflecteren niet alleen op de tekst en het leven van Sarah Kane, maar voegen daar hun eigen verhalen en teksten aan toe.

Net als in het toneelwerk van Kane waarin regieaanwijzingen ontbreken, wordt bewust gespeeld met wat feit en verbeelding is en net als bij een herdenkingsdienst worden verhalen en herinneringen afgewisseld met muziek. Die muziek is goed gekozen, variërend van het ook bij The Velvet Underground opgewekte klinkende ‘After hours’ (‘If you close the door, the night could last forever’) tot het hier folky samen gezongen ‘Hey Brother’ van Avicci, de wereldster die in 2018 uit het leven stapte.

De bewerking van voorstelling naar podcast blijkt zeer effectief. De basistekst van Sarah Kane is fragmentarisch en associatief, waarbij niet duidelijk is of er ook andere personages aan het woord zijn of louter stemmen in het hoofd. Vorm en inhoud vallen daardoor in de podcast nog meer samen, niet alleen in de tekst van Kane, maar ook in de toegevoegde teksten van de jongeren en L’Herminez. Het ene moment fluisterend, het andere moment fel, en op vele momenten zoals tijdens ‘de depressietest’ vooral allemaal tegelijk. Deze podcast oordeelt niet, maar roept aan het eind vooral op naar elkaar te blijven luisteren.

‘There’s an endless road to re-discover.’