Het Fonds Podiumkunsten heeft aan negen nieuwe ontwikkelprojecten een subsidie toegekend. Voor deze eerste ronde van het jaar was er 900.000 euro beschikbaar.
Tussen grazende schapen en scharrelend pluimvee, te midden van uitgestrekte weides: het is de laatste plaats waar je Teddy’s Last Ride verwacht. Het Groningse performancegezelschap, vijf jaar geleden ontstaan vanuit de talentenbroedplaats Poetic Disasters Club van Club Guy & Roni, zoekt in zijn werk juist aansluiting bij de grote stadscultuur, bij de dance- en rockscene, bij het nachtleven.
In een interview voor het magazine van de Groninger Stadsschouwburg zei creative producer Agnese Fiocchi dat Teddy’s Last Ride theater wil maken voor mensen die denken dat de schouwburg niet voor hen is. ‘Dat het te highbrow zou zijn, te ingewikkeld. Wij spreken de taal van die, vooral jonge, mensen.’
En daar sta je dan, op een zondagmiddag in juni, in een enorme schuur ten noorden van Appingedam. Voor zo’n 30 bezoekers, die op gepaste afstand op hun stoeltjes zitten. Als onderdeel van het festival Terug naar het begin, waar het publiek wandelend en fietsend het historische wierdenlandschap van Groningen ontdekt. En op zekere momenten een concert, een lezing of een theatrale installatie aandoet.
Safe Sex. Onder die noemer zou vorig jaar maart een nachtelijke party plaatsvinden in het eigen pand van Teddy’s Last Ride. Met verschillende dj’s, met allerlei performances. Corona zette er een vette streep door, een party was geen optie meer. De show werd een film, die in februari online in première ging. En nu, vijf maanden later, is er de voorstelling. Die nog steeds Safe Sex – The Movie heet want die film wordt integraal vertoond. Maar nu uitgebreid met twee performers die dansend een nieuwe laag aan de voorstelling toevoegen.
Het door enkele aftandse golfplaten in het dak troebel geworden zonlicht laat het schemeren in de schuur. Alsof iemand vergeten is het zaallicht uit te doen. Een aanhoudende toon, als een ijle misthoorn, vult de ruimte. Het beoogde publiek zou dit ogenblikkelijk herkennen als opmaat naar het moment waarop de zaak losbarst, maar hier vraagt iemand hardop ‘of dit erbij hoort’.
Nou en of. Het monotone geluid lijkt het ritme van een nachtelijke rit te symboliseren. Of liever, de afwezigheid van dat ritme. En de plotse overgang naar distortie en flikkerende lichten zijn dan de voorbode van de onvermijdelijke crash.
Maar eerst zien we op het scherm, verdeeld in zestien vakjes, de twee mannen die in de auto een Tarantino-achtig gesprek voeren. Over een lekke band of het gemak van porno. De beelden zijn net zo raadselachtig als de conversatie, onrustig gemonteerd met veel extreme close-ups.
Een vrouwenstem klinkt. ‘Ik kan niet slapen ’s nachts. En dat wil ik ook niet.’
Dan komt de cesuur. Stroboscopisch licht vult de ruimte. Is het wel een crash? Of is het slechts de overgang van dag naar nacht? Hoe dan ook, op het scherm verschijnt een duivels personage. Rood geschminkt met hoorntjes op het hoofd. Vanaf nu is hij onze gids in een duistere wereld waar alles mag wat God verboden heeft, wat het daglicht niet kan velen. Waar onze verborgen verlangens vrij spel hebben.
Twee performers voegen zich bij de filmbeelden. Rood uitgelicht, gestoken in nauwsluitende pakjes die doen lijken alsof de huid van hun lichamen is afgeschraapt. Het kunnen pasgeborenen zijn of juist twee slachtoffers van een vreselijke ramp. Op het scherm verschijnt een vrouw die bepleisterd lijkt, als een soort levende mummie.
Het is een raadselachtige wereld die schrijver Andy Smart tevoorschijn roept in Safe Sex – The Movie, maar tijd om na te denken over deze beeldenstorm wordt je niet gegund. De voorstelling sleurt je mee, met de pompende soundtrack van Posij als krachtige motor. Het is een trip waar je geen pilletje voor nodig hebt.
Foto: Knelis
