Ruzie als een draaideur: steeds hetzelfde riedeltje, steeds een nieuwe poging, steeds een stukje meer frustratie. Langzaam bouwt de spanning op, geleidelijk, steeds een tandje erbij. De voorstelling Ruzie (6+) van Theater Artemis is verraderlijk, telkens als je denkt dat het wel weer goed komt, laait het conflict weer een tikje feller op.

In een kluchtige setting, een draaitoneel met daarop drie identieke kamers, van elkaar gescheiden door drie wanden met in elk daarvan een deur, bewegen zich drie spelers. Bachs ‘Goldberg Variaties’ klinken geruststellend, de spelers keuvelen gemoedelijk. Ze bereiden zich voor op een voorstelling die bijna gaat beginnen, of toch niet?

De onderlinge ergernissen groeien: zijn die muffins nou zelfgemaakt of niet? En waar moeten die badjassen worden opgehangen, neergelegd, opgeborgen? ‘Doe niet zo kinderachtig!’ Niemand luistert echt naar elkaar en zo gaat het van kwaad tot erger. Het decor, de muziek, de spelers, alles ontspoort. Oprechte woorden zijn ver te zoeken en alleen in de kleine momenten van stilte en verslagenheid voel je een kern van ongemak en schaamte.

Ruzie (6+) is mooi golvend opgebouwd, vaak een tikje tergend in het al te ruime tijdgebruik, telkens nemen spelers en techniek even gas terug voordat de volgende stroom drek over het draaitoneel gulpt. In de typerende droogkomische absurdistische stijl van regisseur Jetse Batelaan, gekleed in beige kostuums en in een kleurloos decor, zijn spelers Elias de Bruyne, Marie Groothof en Tessa Jonge Poerink aan elkaar gewaagd. De Bruyne is sukkelig en onhandig, Groothof fel en autoritair en Jonge Poerink bazig en bedillerig. Het is vaak grappig maar vooral ook pijnlijk om te horen hoe ze elkaar het leven zuur maken en hoe hun halfslachtige verzoeningspogingen stranden in een decor (door Marloes en Wikke) dat in gruzelementen uiteenvalt.

Batelaan is vermaard om zijn tegendraadsheid, dus zitten ook in Ruzie (6+) best wat lastig te verklaren keuzes. De ironische laag lijkt bijvoorbeeld meer op de volwassen toeschouwers gericht, wat blijft er dan over voor de jongere toeschouwers? Echt grappig vinden ze het niet, maar is ongemak en verwarring voldoende voor hen? Wat de letterlijk duizeligmakende klucht Ruzie (6+) in ieder geval duidelijk maakt, is hoe ruziënde volwassenen aantonen dat kinderachtig gedrag zeker niet aan kinderen is voorbehouden.

Foto: Kurt van der Elst