Zo’n punkhol als Poppodium Willem 2, voor Bosschenaren ook wel gewoon ‘de weetwee’, is even wennen voor het theaterminnende publiek. Toch klopt de locatie. Romeo and Juliet: het concert komt weliswaar uit de koker van theatermaakster Madeleine Matzer maar is uiteindelijk vooral een popconcert. Dat blijkt ook de  grootste zwakte van deze voorstelling wanneer je die als theater wilt beoordelen.

Helge Slikker, vaste componist en muzikant van Matzer Theaterproducties, bewerkte Shakespeares originele tekst tot popsongs. Die worden opgevoerd door een band bestaande uit onder meer Slikker zelf, die vooral Romeo’s stem vertolkt, actrice en zangeres Marlijn Weerdenburg (meestal Juliet), en Filip Jordens, die met een geraffineerd gevoel voor humor de rol van priester voor zijn rekening neemt. De belangrijkste scènes volgen elkaar op in de vorm van pakkende nummers: van het gemaskerde bal en de beroemde daaropvolgende balkonscène, naar de dood van Mercutio, Romeo’s verbanning uit Verona naar Mantua, het geheime huwelijk, en natuurlijk de gifbeker.

De muzikanten/acteurs spelen in kostuums en met wat rekwisieten korte, vrijwel woordeloze scènes tussen de nummers. Zo zit Juliet af en toe weg te dromen in haar eigen slaapkamer en wordt de moord op Mercutio uitgebeeld met houten zwaarden. Deze theatrale overgangen tussen de nummers zijn ietwat gekunsteld. De muziek is zo sterk geschreven en gespeeld dat het publiek vanzelf meegenomen wordt in het verhaal en deze dramatische aankleding overbodig wordt.

Wat wel goed werkt zijn de projecties op de achterwand. Playmobile-poppetjes en met handschrift genoteerde zinnen uit het toneelstuk ondersteunen de verhaallijn. De priester, die de geliefden in het geheim trouwt, wordt in eerste instantie omlijst door een caleidoscopisch glas-in-lood raam. Wanneer Julia hem later om raad vraagt en hij haar uiteindelijk een gif bereidt, wordt diezelfde glas-in-lood-projectie nog eens omlijst met psychedelische effecten.

Dit soort leuke vondsten neemt niet weg dat Romeo and Juliet: het concert te weinig theatraal is om goed theater te kunnen zijn. Een grote oorzaak hiervan is de keuze om het Engels onvertaald te laten. Hierdoor ontstaat een curieuze mengeling tussen Shakespeariaans en hedendaags, informeel Engels. Zo zijn de beroemde regels ‘Deny thy father and refuse thy name/Or, if thou wilt not, be but sworn my love/ And I’ll no longer be a Capulet’ rijmend gemaakt met invoeging van het zinnetje ‘Are you up for that?’, dat rijmt op  ‘Capulet’.

Waarom is er niet gekozen voor een goede Nederlandse vertaling? Het Engels van Shakespeare, hoe prachtig ook, is nu eenmaal niet in al zijn subtiliteiten toegankelijk voor Nederlandse oren, zeker niet wanneer het met tempo wordt gezongen. Ook doordat Slikker en Weerdenburg het publiek tussen de nummers in het Engels toespreken, ontstaat de indruk dat Matzer Theaterproducties voor het Engels  heeft gekozen omdat dat de taal is van de popmuziek. Hierdoor ga je je afvragen waarom ze in plaats van een in theatervorm gegoten concert niet gewoon een goed concert geven.

Foto: Jean Philipse