Robbie en Roef zijn tweeling. Dat is meteen hartstikke duidelijk: identieke sneakers, zelfde Adidas-broek, zelfde vest, en vooral een even grote fantasie. Ze hebben samen zelfs bijna een eigen taal bedacht (‘maar dat is vet moeilijk’). Kortom: zoveel gelijkenissen, dat kan geen toeval zijn. Overigens stikte het gisteren in de zaal van het Bijlmer Parktheater van de tweelingen. Ze worden er door de personages moeiteloos uitgepikt: die twee hebben allebei een neus, die hebben allebei twee voeten, die zitten allebei op een rode stoel. Tweelingen, duidelijk toch?

Althans, zo lang je niet met ‘oude ogen’ kijkt. Want die focussen niet op de overeenkomsten, maar op de verschillen. Die zien in Robbie en Roef geen tweeling, maar een wit kind en een zwart kind, die onmogelijk tweeling kunnen zijn. Vet raar, ze zijn toch gewoon tweeling?

In de korte vierplusvoorstelling Robbie & Roef, dat toneelschrijver Ayden Carlo baseerde op het prentenboek Tweeling! van Mylo Freeman, gaan de twee personages onverschrokken het ‘hongermonster’ te lijf. In een fantasierijk avontuur (‘avonturen mislukken nooit!’) doorkruisen ze bossen en woestijnen. Onderweg ontmoeten ze een kameel met oude ogen, die hen wijst op hun verschillen.

Dat veroorzaakt de eerste splijting tussen de twee vrienden. Eenmaal met die oude ogen geconfronteerd, focussen de personages ook steeds meer op hun onderlinge verschillen. Dat begint klein: Robbie weet hoeveel regen er in de woestijn valt, maar Roef weet wat links is. En, zoals dat snel kan gaan als je eenmaal van elkaars verschillen uitgaat, uiteindelijk drijft het hen uit elkaar: Roef zet hun avontuur op een imaginair vliegtuig voort, Robbie verzint een kano en twee peddels bij elkaar. Uiteindelijk wint hun onderlinge, jeugdige verbondenheid het gelukkig; hardop fantaseren ze hun avontuur weer bij elkaar.

Robbie & Roef is een vrolijke jeugdtheatervoorstelling, waarin de spelers (Kevin Wekker en Melle Berendse of Yaron Mesika) veel oog hebben voor het jonge publiek in de zaal. Het is jammer dat deze ode aan de fantasie – de bindende factor tussen deze twee personages – wat eenduidig naar het toneel vertaald wordt. De voorstelling voltrekt zich wat gehaast en focust, zowel in tekst als in de expliciete regie van Urias Boerleider, veel op de anekdote. De inventieve, fantasierijke invallen van de personages vertalen zich niet altijd naar sterke, originele theatrale keuzes.

Niettemin is Robbie & Roef een warm en liefdevol pleidooi voor het zoeken naar overeenkomsten in plaats van naar verschillen.

Foto: Bodine Jeske