Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
De voorstellingsroute Reroute voert het publiek mee langs een aantal bijzondere locaties in het centrum van Den Haag. Ter plekke zijn vijf korte voorstellingen te zien, die helaas wat minder bijzonder uitpakken.
Aan de achterzijde van de statige panden aan het Lange Voorhout is de oudste burgermanege van Nederland gevestigd: de ’s Gravenhaagse Stadsrijschool. Zelfs als je weet dat dit monument bestaat, zul je er niet snel binnenwandelen. Laat staan dat je enige tijd zou doorbrengen in een van de paardenboxen. Ook de betonnen kelder van de voormalige ambassade van de Verenigde Staten is geen plek waar je zomaar uit jezelf even gaat rondhangen. Ook al is het iconische gebouw van Bauhaus-architect Marcel Breuer al langere tijd toegankelijk als cultuurcentrum. Aan bijzondere locaties is in de voorstellingsroute Reroute geen gebrek. Het is jammer dat de makers van de minivoorstellingen zo weinig doen met de locatie waarin zij optreden.
Alleen het stuk Fotosynthese benut de unieke eigenschappen van de speelplek, de Waalse Kerk. Violiste Luna Hallenga zet haar flardsgewijze interpretatie van Vivaldi’s Vier Jaargetijden in vanaf het balkon naast het monumentale orgel. Drie dansers van het Haags Hiphopcentrum H3C bewegen tussen en op de smalle kerkbankjes. Daarnaast maken ze bij het spinnen en flaren en ander grondwerk dankbaar gebruik van de gladheid van de hardstenen vloer. De ontmoeting tussen Vivaldi’s barokmuziek en drie hiphoppers is niet wereldschokkend. Maar de door een batterij effectpedaaltjes gestuurde viool van Hallenga galmt er lekker op los, terwijl chorograaf en danser Tim Kromhout zijn publiek met een fris-brutale blik tegemoet treedt.
De route begint op een binnenplaats tegenover het Haagse danscentrum Korzo, de uitvalsbasis van het festival CaDance. Het duet Guri van Mohamed Yusuf Boss had echter op ieder willekeurig ander pleintje gedanst kunnen worden. Of ergens binnen. Het bewegingsmateriaal is op zichzelf wel interessant. Sierlijke armbewegingen reageren op een soundtrack met invloeden van konnakol, vocale percussiemuziek uit India. Danser Ser Serbico beweegt zich soepel op het raakvlak van Bollywooddans en verschillende hiphopstijlen. Shara Maaskant volgt de moves van Serbico, hetgeen aansluit op de gekozen thematiek van ‘je thuis voelen bij een ander’. De wisselwerking pakt onevenwichtig uit. Dit duet had ook een solo (van Serbico) mogen zijn.
Get moving van Kathrin Gramelsberger begint met een best wel mooi beeld. Tientallen meters van de kijker verwijderd staan drie knalrood geklede danseressen midden op de esplanade van het Lange Voorhout. De dieptewerking van dit stadsdecor wordt helaas meteen losgelaten zodra de muziek start. De danseressen lopen naar de kijkers toe om op middle of the road clubmuziek een tamelijk standaard dansroutine uit te voeren.
In de al genoemde paardenstal vertelt Djuwa Mroivili zittend op een glimmende roze deken over de fantasieëen die ze als meisje had in het schemergebied tussen waken en slapen. Het zal uit een goed hart komen, maar Mroivili is bepaald geen meeslepende verteller. Het helpt ook niet dat ze het Engelstalige verhaal waarin ze uit haar eigen herinneringen put half voorleest. Na dit tegelijkertijd te kleine én te lange optreden volgt een pauze, die gezien de korte lengte van de wandeling een beetje overbodig aandoet. Als de kijker al dorst heeft in dit stadium dan is het dorst naar interessante dans. Die kwam niet meer.
De route wordt afgesloten in de gewelven van de ambassade. Een musicus met een cello en een tapeloopmachine verzorgt de sfeervolle begeleiding van een performance door enkele dames op leeftijd. De leden van de Haagse Broedplaats Huis van Vervoering staan of zitten naast een stapel kleding en wisselen een aantal keren van outfit, van glamourjurk tot arbeiderskloffie en van streatwear tot zakelijk kostuum. Dat vrouwen boven de vijftig onzichtbaar zijn in het openbare leven is zonder meer problematisch. Het is zeker sympathiek dat de makers van PAN / Catwalk 55 de veelzijdigheid van deze vrouwen wil tonen. De vrouwen staan er ook zelfverzekerd, dus ook wat betreft chapeau. Maar het concept is nogal eendimensionaal en theatraal gebeurt er ook te weinig.
Voor een voorstellingsroute op een festival voor moderne dans breng Reroute teleurstellend weinig dans, terwijl de kwaliteit van concept en uitvoering ook nog wel te wensen overlaat.
Foto: Siem Salaboem
Eerder dit jaar won Jordy Dik de BNG Bank Dansprijs met de productie Jij en ik en alle anderen. Zoals altijd mag de winnaar een theatertour maken in het programma DansClick. Als reisgenoot voor Diks levenslustige inclusiedans selecteerde producent Korzo voor deze 25ste editie het broeierige mannenduet Eroica van Zino Schat. (meer…)
Met Seeker※Solo neemt choreograaf en danser Samir Calixto na tien jaar afscheid van Korzo. In die periode heeft Calixto zich laten zien als maker die zijn inspiratie graag zoekt in de filosofie en de klassieke componisten. Ook nu vormt een mystiek gedachtegoed de ruggengraat voor een dans als een reis naar een onbekende bestemming. (meer…)
Het gaat goed met de Braziliaanse choreograaf Samir Calixto. Tot nu toe werden zijn voorstellingen, gemaakt in de stal van Productiehuis Korzo, met veel enthousiasme ontvangen. Zijn laatste productie Four seasons, een avondvullend duet met danseres Irena Misirlić, werd genomineerd voor een Zwaan voor de meest indrukwekkende productie van afgelopen seizoen. Diep dondergerommel kondigt onheil […]
