Hoe is het om als kindster op te groeien onder de voortdurende aandacht van camera’s? Kan je dan nog wel normaal doen? Kan je nog jezelf zijn of speel je jezelf? Speel je theater, alsof jezelf bent? Word je, ook als je van het podium af bent, ook niet geregisseerd? Meer nog, in hoeverre lopen ‘normale’ jongeren, mensen al dan niet geregisseerd door het leven? Spelen wij niet allemaal rollen die ons opgelegd worden door onze omgeving, door de sociale media? Wanneer is ‘gewoon leven’ theater, en omgekeerd? Vragen die opborrelen tijdens Remember My Name, gespeeld door 9 jongeren tussen 14 en 20 jaar.

De negen personages komen samen in een reünie. Ze hebben 15 jaar geleden meegedaan in een musical, Remember My Name, die een wereldwijd succes kende. In een talkshow vertellen ze fragmentarisch wat er van hen geworden is, wat ze zich nog herinneren, welke stuwing die rollen hun echte leven heeft gegeven, welke druk ze al dan niet gevoeld hebben als jonge tienerster?

Ze zien er even jong uit als 15 jaar geleden. Ook in de fragmenten die we op scherm te zien krijgen, blijken ze er niet jonger uit te zien. Fragmenten uit audities en repetities wisselen elkaar af met de reële talkshow op het podium. (Indrukwekkend zijn de beelden van die audities, als deze jongeren zich met meer dan 300 deelnemers moeten bewijzen.)

De leeftijden kloppen dus niet. Wordt er een spel gespeeld, of niet? Is die talkshow wel ‘echt’, zijn de personages die ook nog eens de echte namen van de spelers hebben, wel echt, of spelen ze dat ze spelen dat ze echt zijn. Realiteit en theater lijken hier door elkaar te lopen, theater en metatheater en documentair theater kunnen moeilijk van elkaar gescheiden worden. Dat wekt verwarring, ook bij het jongerenpubliek in de schoolvoorstelling die ik bijwoonde. Het zijn vooral de danspasjes en de broadwayachtige musicalliedjes die aanslaan. Herkenning is erkenning?

Het toeval wil dat ik de avond voor ik naar Remember My Name van Fabuleus ga kijken, de nieuwe voorstelling van DE HOE heb gezien. Dit gezelschap speelt op een vernuftig hilarische manier met film en theater, met opgenomen en life-shots, met documentaire beelden uit de making of, met beelden van repetities en van persoonlijke gesprekken, en mengt ‘realiteit’ en fictie door elkaar. Dat was al zo bij Opening Night en in Sitcom is het dubbel zo pittig en chaotisch.

Wat is theater en waarom maken we dat? Remember My Name stelt zich ook vragen over theater, over het waarom van theater, gebruikt daarvoor ook filmfragmenten van audities en repetities, mengt ook fictie en ‘realiteit’ door elkaar. Geen toevel is dat, want de makers van Remember My Name waren de jonge acteurs die meespeelden in Opening Night van DE HOE: Mitch Van Landeghem, die het het grootste deel van de tekst heeft geschreven en regisseerde, en Carine Van Bruggen, die samen met Martha Balthazar – naast bijgedragen aan de tekst – de dramaturgie in handen had.

De gesprekken tussen de personages lijken echt, maar er staat wel vaak een personage naast die als gespreksleider of regisseur de aandacht naar zich toetrekt. De ‘boekjes’ van 15 jaar geleden schreven over twee actrices dat ze misschien iets met elkaar hadden. Dat werd ontkend, dat kon toen niet voor het management, het beeld dat een meisje iets had met hun jongen van de cast moet behouden blijven.

In het gesprekje nu bekennen de meisjes dat ze toen wel iets voor elkaar voelden. Maar dat mocht toen niet, en nu kan het ook niet meer. Een jonge acteur probeert uit te leggen dat Mozart een echte kindster is (‘Wie is Mozart?’, hoor ik achter mij vragen). Grappig is hoe hij het verhaal vermengt met het leven van Britney Spears die door haar vader hard werd aangepakt.

Helderheid komt er als een meisje een spreekbeurt in de klas gaat houden over de geziene voorstelling Remember My Name. Ze vertelt dat in die voorstelling er een meisje een spreekbeurt houdt over de voorstelling waarin een meisje een spreekbeurt houdt… Het Droste-effect in het theater. Nu wordt het evident dat hier alles een verhaal is in een verhaal in een verhaal. Waarna de vraag rijst: spelen jongeren ook niet een rol die hun is opgelegd door de omgeving, de peergroep, de (sociale) media, de spektakelcultuur? Kan iemand als Pommelien Thijs, die in België op haar negende al haar tv-debuut maakte, nog Pommelien Thijs zijn? En wie is de echte Pommelien Thijs? Spelen ook wij zelf niet theater? En is het daarom zo tof en boeiend om naar theater te gaan?

Remember My Name zet jongeren op een geraffineerde manier aan het denken over hun al dan niet gemanipuleerde zelfbeelden.

Foto’s: Clara Hermans