Als er íéts is wat Sven Bijma kan, is het op toneel staan in afwachting van wat misschien komen gaat. Zonder iets te zeggen en bijna zonder te bewegen. Maar met ogen die schichtig alle kanten van het podium en hoeken van de zaal opgaan. Angst en alertheid om wat er kan gaan gebeuren. Hij kan dit lang volhouden zonder zijn publiek te vervelen. Tijdens zijn voorstelling Real Life (Show) zijn er gelukkig meerdere van die momenten.

Op het podium staan een barstoel met een glas water, een grote staande microfoon, een dressoir, een leunstoel en een kamerplant die naar water lijkt te snakken: het decor van een traditionele conference. Sven Bijma gebruikt ze op alle manieren, behalve waar ze normaliter voor gebruikt worden. Als een Alice in Podiumland drinkt hij het glas water en verkent de rekwisieten met verrassende effecten. Niets is wat het lijkt.

Hij leunt daarbij op een image van eenvoudige Groningse jongen in de grote wereld van de Showbizz. Vanzelfsprekende onderdelen van die wereld krijgen daardoor een bevreemdend effect. Een openingstune duurt veel en veel te lang. Een sensationele aankondiging door een onzichtbare ceremoniemeester krijgt zoveel brabbelende platitudes mee dat ze in nietszeggendheid verzandt. Het glas water doet hem de vreemdste stemmen uitbraken.

Aanvankelijk zou de voorstelling een uur duren. Nu is dat een half uur. Er is waarschijnlijk geschrapt, waar op zich niets mis mee is. Maar de insteek van de voorstelling en het personage van Sven Bijma bieden mogelijkheden genoeg om er nog een aantal mooie scènes bij te verzinnen voor een meer afgewogen geheel.

Foto: Casper Koster