Het zijn er maar liefst elf. Met allemaal dezelfde pakjes in KLM blauw, dezelfde verfijnde handigheid in het hanteren van de handige rolkoffertjes en hetzelfde onverwoestbaar keurig gekapte voorkomen. In Rampentraining voor stewardessen van Golden Palace meldt het stewardessenteam, onder leiding van Ernestine (Willemijn Zevenhuijzen) zich voor de rampentraining bij Anja (Kiki Jaski). Dat kan natuurlijk alleen maar mis gaan.

Golden Palace maakte de voorstelling vorig jaar tijdens het Over het IJ Festival in Amsterdam-Noord. In een grote loods moesten de stewardessen zich staande houden tijdens alle mogelijke rampen. Met schuddende vloeren, dummy-passagiers en grote ventilatoren resulteerde dit in een vooral vermakelijke festivalvoorstelling, die vooral leunde op de grappige discrepantie tussen het keurig verzorgde gedrag van de stewardessen en de hectiek van hun ontberingen.

In de theaterversie blijft het principe hetzelfde. De tuttige stewardessen worden onderworpen aan rook, schuddende vloeren, grote ventilatoren en nog een paar knallen toe. Hilariteit alom. De dames spelen de stewardessen met verve en precisie. De handgebaren, de loopjes, het hanteren van de koffer, het te allen tijde bewaken van het opgestoken haar is een treffende typering van het cliché-beeld van de stewardess. Zij worden bijgestaan door twee mannen in stofjassen die met een aandoenlijk serieuze professionaliteit de training technisch ondersteunen. Ook als dat betekent dat ze van trainingsleider Anja in zilveren pakken ‘het licht aan het eind van de tunnel’ moeten verbeelden.

De aanzetten tot meer uitgewerkte personages zijn zeker aanwezig, zoals de haast ongezonde fascinatie van Anja voor de bijnadoodervaring van haar gastspreker, de wrevel tussen teamleider Ernestine en tweede-in-rang Saskia en de terugkerende paniekaanvallen van Marieke. De potentie tot ontroering zit ook aan het eind wanneer de dames, na de finale ramp, onthutst tevoorschijn komen, hun diploma in ontvangst nemen en proberen terug te keren naar de orde van de dag. Met rolkoffertjes en een glimlach die niet meer zo stralend is als in het begin. Maar de aanzetten blijven aanzetten en de potentie tot ontroering blijft potentie. Daarmee is Rampentraining voor stewardessen vooral een aangename voorstelling die net zo soepeltjes voorbijglijdt als de rolkoffertjes van de stewardessen.

(foto: Ben van Duin)