De rood gestifte lippen van Anne-Marie Jung zijn haar meest opvallende kenmerk; een handelsmerk waar ze zich angstvallig achter lijkt te verschuilen bij de opening van haar voorstelling Ram. Een rode-lippen-bank, zoals de Mae West Lips Sofa van Dalí, vormt het opvallende decor. Daar komt een goudsatijnen slaapzak overheen, die dienst kan doen als jurk, dekbedovertrek en bergtop.

Want Jung wil niet opkomen. Ze is niet mooi genoeg vanavond. Een presentatrice (ook Jung) gaat verbouwereerd met haar in discussie. Het is showbizz: je moet. De verschrikkelijk lange tegenstribbeling wordt vervolgens vrij gemakkelijk overwonnen met een liedje. Jung trekt een jasje aan, en begint.

Het is de start van door elkaar heen gesneden monoloogjes van vijf verschillende personages. Tragikomische karakters die het op de een of andere manier aan liefde ontbreekt. Omdat ze zich verstoppen, beschadigd zijn of uit een andere tijd komen. Kleurrijke jasjes, zorgvuldig ontworpen door Rianne Mertens, geven de personages een eigen stijl.

Het belangrijkste stijlelement dat Jung hanteert is herhaling. ‘Fred! Fred, van Sandra! Sandra van Fred! Die ken je toch!’ Niet alleen deze zin, maar vrijwel dezelfde dialoog komt elke keer terug als twee vriendinnen met elkaar bellen. Dat kan komisch werken, maar met steeds hetzelfde trucje voor élk personage verliezen de sketches zeggingskracht. Ze worden voorspelbaar, en dat is zonde van de ambitieus ingestoken verzameling karakters op het podium.

Het best gelukt is de Brabantse Influencer op zoek naar ‘#content’, die uiteindelijk met een burn-out zit. Met veel liefde portretteert Jung het ambitieuze modepopje op haar groteske zoektocht naar aandacht. Het roemloos afglijden van haar haar-extensions achter de bank is een veelzeggende weergave van haar grenzeloze streven. Ook het relaas van de vrouw die op 93-jarige leeftijd eindelijk voor zichzelf kiest maakt nieuwsgierig; intrigerend, niet grappig.

Het is zoeken naar de pareltjes in een verder vrij mager programma. Zo is er de inventieve, gedetailleerde vormgeving, die met minimale middelen maximaal effect bereikt: een bergtop in de mist, waar de zon op doorbreekt. En er is het liedje ‘Gênant’, waarin Jung flirt met een zeventien jaar jongere man: ‘Je moet het zeggen als het gênant wordt.’ Daarin voelt ze haarfijn de balans aan tussen ontroerend en grappig en komen het grote zang- en acteertalent van Jung prachtig samen.

Foto: Robert van der Ree