Hij zit nog geen meter van ons vandaan, in de juiste kleur trainingspak van Adidas. Bijpassende sneakers. Telefoon in zijn hand. Schichtige ogen. ‘Ik ga hier nooit meer weg.’ De solo Project IK, handzaam opgezet om gespeeld te kunnen worden op middelbare scholen, begint vol vertwijfeling en wanhoop. Deze gast ziet enorm op tegen weer een dag vol teleurstellingen. Hij voelt niks meer, vraagt zich af of wij het wel begrijpen. Hij is radeloos: zijn volgers laten het afweten, zijn filmpjes worden niet meer geliket.

En dan schiet hij een lullig confettikanon af en schakelt bruisend van energie naar zijn alter ego op social media: ‘This is je boy Amadi, wie kent me nie.’ Acteur Harun Balci, begonnen bij DOX en in 2020 afgestudeerd aan de Arnhemse toneelacademie van ArtEZ, schiet met een big smile van lichtstatief naar lichtstatief en praat in uptempo tegen de van kleur verschietende lichtringen.

Met zijn guitige blik kijkt hij ons verleidelijk aan – we zitten aan beide zijden van de intieme speelruimte. Felle lichtcirkels reflecteren in zijn bruine ogen. Wat zal hij nu weer voor vette shit verzinnen om meer likes, shares, comments en volgers te krijgen? Kattencontent met een van straat gejatte poes? Een 360 graden vlog met instagrammable food? Of een extreme helling crushen? Zijn telefoon is duidelijk een verlengstuk van zijn lichaam en zijn identiteit: ‘Me telli zegt dat ik wat moet posten.’

In de compacte regie van Raymi Sambo ga je als vanzelf mee in Amadi’s verlangen naar een virtuele bevestiging van zijn bestaan. De monoloog, geschreven door ‘verhalenverbeteraar’ Ayden Carlo, borrelt van het hippe sociale media jargon. Balci weet er perfect raad mee. Verslaafd aan online populariteit schakelt zijn personage moeiteloos van een hilarische beschrijving over een pijnlijk uit de hand gelopen ‘challenge’ naar de keiharde gevolgen van een virtuele misser. Een overdosis angst en schaamte maakt dat hij zich weer terugtrekt op zijn kruk, vechtend met zijn veeleisende telefoon.

Juist de eenvoudige opstelling en het ‘dicht-op-de-huid-spel’ maken dat je volledig meegaat in Amadi’s dwangmatige gedrag om ‘interessante content’ te bedenken; je voelt hoe hij niets anders wil dan worden gezien en daarbij zijn eigenwaarde verwart met de dagkoersen van zijn account. Genoeg stof tot napraten. Een gesprek dat begint met de vraag of we deze voorstelling van Raymi Sambo Maakt (in samenwerking met Likeminds) willen liken? Graag natuurlijk. Massaal…

Foto: Sjoerd Derine