Elke generatie cabaretiers kent eigenheimers, afwijkers, mensen die in geen hokje zijn onder te brengen en van wie je soms niet weet wat je met ze aan moet. Het zijn de krenten in de pap. De randjes vet die de entrecôte smakelijk maken. Nathalie Baartman is er zo een.

Baartman verstaat onder ‘publieksparticipatie’ niet een gratuit praatje met iemand op de eerste rij, of een meezinger. Baartman drukt iemand een breiwerk (!) in de handen met de vraag gedurende de voorstelling haar trui te helpen afbreien. Dan zingt zij intussen een Bulgaars slaapliedje – meezingen gegarandeerd onmogelijk – en doet ze een raar dansje.

In haar vorige soloprogramma’s was het al duidelijk dat Nathalie Baartman niet van deze tijd is. Ook in haar nieuwste programma Prei met mij loopt zij erin rond als een konijn in een legbatterij. Het is met afstand de klungeligste titel voor een cabaretprogramma in tien jaar. Een zondagmiddag-tussen-de-schuifdeuren-titel uit achttienhonderdenwipkarren. Maar bij Nathalie Baartman past zoiets.

Zij  botst met alles: met de snelheid van leven, met de teloorgang van de beleefdheidsvormen, met social media, Google, de euro, bladblazers, makelaars en de hypotheekadviseur. Zij eet nog rijstepap en ander plattelandsvoedsel in gruwelijke combinaties, zij wil niet stinkend rijk worden omdat ze kringloopwinkels te leuk vindt en zij voelt zich het gelukkigst als ze naar een waslijn met zacht wapperende witte onderbroekjes kijkt.

Zij heeft pas een kind gekregen. Van een man. Op een dag kwam ze die tegen in de trein en deze is ‘te doen’. Ook al wil-ie zaterdag naar de markt en samen lunchen, terwijl mama veel liever met een thermoskan koffie op een begraafplaats zit.

Dat zij vaak vertelt met moddervet Twents accent versterkt het idee van een wereldvreemde vrouw. Die niets te maken wil hebben met onze ijver de menselijke maat zoek te maken. Een vrouw die gewoon aanbelt bij een huis dat te koop staat en tegen de eigenares zegt: ‘Ik vind het mooi en ik wil het graag kopen.’ Dát is vrouwelijk onderhandelen. Aan die mannelijke stem met bedrijfseconomische achtergrond heeft ze schijt.

Je schiet tijdens deze originele, authentieke, anderhalf uur durende voorstelling voortdurend in de lach bij Baartmans verhalen, ideeën en oplossingen het leven weer een stukje ‘gewoner’ en gezelliger te maken. Als ze aan het slot van Prei met mij het breiwerkje weer uit het publiek krijgt aangereikt, na een prachtig Twents lied, vraag je je af: is die vrouw wereldvreemd of is die wereld vreemd?

 

Foto: Jochem Jurgens