Er wordt geen leeftijdscategorie aangegeven bij PopPOPpoP, maar tijdens de opening van het Rotterdamse festival Circusstad overspannen dreigende luchten een rij onrustige kleuters en hun moeders. Al meer dan tien  jaar heeft Rotterdam een circusopleiding en sinds 2011 ook een circusfestival. PopPOPpoP is een jongleervoorstelling van Stefan Bauer en Ralph Öllinger, beiden alumni van Codarts, en werd gemaakt in opdracht van het festival. Luide popmuziek – nummers die iedereen heeft meegekregen, of je nou wilt of niet – vormen het cement in een wel heel losjes opgebouwde act met ballonnen en diabolo’s.

PopPOPpoP ademt aanvankelijk een ontspannen sfeer en zinspeelt voortdurend op het mislukken van de acts. De voorstelling lijkt soms meer een persiflage op jongleren dan dat het een demonstratie van kunnen is. Toch worden er zo nu en dan veel meer dan drie ballen hoog gehouden en vliegt de diabolo alle kanten uit. Als het niet de stampende vierkwartsmaten zijn, dan houden de breiwerkjes van de diabolo-lijntjes het publiek bij de les. De jongleertrucs eindigen steevast met klappende ballonnen, de allerlaatste uiteraard met snoep gevuld.

Met een grote hengel wordt ook op een heel basaal niveau wat marionettentheater binnengehaald. Een denkbeeldig circusbeestje dat zijn dompteur in de weg zit, ontpopt zich gaandeweg tot het ballonnenvrouwtje Jennie. Jennie komt jammerlijk aan haar einde, maar herleeft dan toch weer, terwijl Madonna en Whitney Houston (‘Tell me, tell me love isn’t true, it’s just something we do’ en ‘And I will always love you-ou-ou’) door de boxen schallen.

Aanvankelijk heeft de nonchalance waarmee Stefan Bauer en Ralph Öllinger, in een regie van Phillippe Vande Weghe, de jongleernummertjes aan elkaar breien iets ontroerends. Suggestie en het doorprikken van de illusie, nonchalance en ernst, melodrama en wreedheid; het zijn aloude stijlmiddelen in het circus, die ook met de inzet van wat balletjes, ballonnen en een diabolo blijven werken. Maar de hardheid en eenvoud van de muziek houdt alles op z’n plaats. Zachtere contouren of ambiguïteit ontbreken in de voorstelling. Er ontstaat niets dat, voorbij de nonchalance, blijft hangen. Het maakt PopPOPpoP uiteindelijk nogal plat en plotseling afgelopen, ondanks het potentieel.