‘Er was eens een gevoeletje.’ Als een verhaal zo begint, dan weet je dat het niet bij een ‘gevoeletje’ blijft. In de absurde monoloog Donna // de reconstructie van een deurpost, dit weekend op het Café Theater Festival in Utrecht te zien in café Willem Slok, vermenigvuldigt Donna’s onopgemerkte, weggestopte gevoel zich al snel tot een uitdijende vochtplek, tot een woekerende schimmel die zich in haar kamer nestelt en waar zelfs de goudvis een mening over heeft. (meer…)
‘Het is geen wedstrijd, maar ónze uitvaart was veel leuker dan deze.’ Het is een zin die tegelijkertijd ontwapenend grappig en immens treurig is, en daarmee typerend is voor de korte cabaretsolo Plukjes, die dit weekend te zien is in Wijnbar VinVin op het Café Theater Festival in Utrecht.
Voorafgaand aan de officiële uitvaart, organiseerde cabaretier Albert Meijer samen met zijn queer vrienden een eigen uitvaart voor hun twee jaar geleden plotseling overleden vriend Tim: een dienst waarin wel ruimte was voor al het flamboyante en vrolijke dat Tims leven tekende. Die ‘eerste uitvaart’ was fantastisch en verschrikkelijk; de tweede uitvaart, in een kleurloos crematorium in de al even kleurloze Utrechtse wijk Overvecht, was alleen verschrikkelijk.
In Plukjes vertelt Meijer over zijn vriend, met wie hij een tijdje een relatie had en waarmee hij daarna het kleinkunstduo Het Verdriet van Drenthe vormde. Tijdens de ‘tweede uitvaart’ zit hij vooraan, op de familiebank, omringd door mensen die hij niet kent. Eerder nam hij afscheid met ‘de zussen’, hun gekozen familie, een groep die, ontdekte Meijer al snel toen hij zich erbij aansloot, uitsluitend bestaat uit exen van Tim.
Tims vader weigerde zijn zoon te zien zoals hij was, hij nodigde vrijwel niemand van de ‘zussen’ uit op de crematie. Hechte foto’s van hem en zijn zoon roepen een beeld op van een intieme vader-zoonband – die er, pijnlijk genoeg, simpelweg niet was. Dat steekt, maar Meijer houdt de confrontatie voor zichzelf en wenst Tims vader sterkte.
In Plukjes worden heel persoonlijke observaties en ervaringen afgewisseld met (vooral) lieve, meer poëtische liedjes. In regie van Bertram van Alphen vindt Meijer vaak een knappe balans tussen humor en ontroering – die heel vaak in elkaars verlengde liggen.
Een volgende stap voor Meijer zou zijn om meer de diepte op te zoeken en daarbij nog meer kwetsbaarheid toe te laten: humor is ook een beproefd afweermechanisme, dat scherpe randjes glad polijst en rauwe pijn verzacht. Zijn verhaal zou onmiskenbaar aan zeggingskracht winnen als hij een manier zou vinden om ook zijn bruusk en bruut verdriet theatraal te maken.
Foto: Cathe-Lynn Willemsen