In een spel tussen lichaam en materie doet het Frans-Japanse duo Jalet en Nawa een poging het begrip leven vorm te geven. In een reeks beelden wordt een visueel spektakel opgetuigd, dat verwijst naar zowel de harmonie als het geweld van de natuur. Al zijn die beelden imponerend, in de interactie tussen beweging en muziek blijft Planet [wanderer] maar oppervlakkig.

Vanuit het donker ontwaart zich een bewegend object, dat langzaam transformeert en meer contouren krijgt. Dan verdwijnt het in een grotere massa. Als langzaam meer licht de ruimte vult, is het alsof de lavastroom uit La Palma zo het toneel is opgestroomd. Midden in de licht glinsterende grijs-zwarte massa kronkelen de lichamen van dansers. Het beeld wordt begeleid door een intense soundscape van elektronische muziek.

Planet [wanderer] is de tweede voorstelling van het duo Damien Jalet (choreograaf) en Kohei Nawa (beeldend kunstenaar). Eerder creëerden ze samen al Vessel. Planet [wanderer] is het tweede deel van een epos waarin het begrip planeet wordt ontleed. De twee lieten zich inspireren door de vertellingen uit Kojiki, de oudste Japanse boeken over de schepping en dat is ook wat we zien. In een reeks beelden wordt een wereld geschapen waarin polen elkaar afwisselen; yin en yang, stilte en storm, schoonheid en verderf, harmonie en geweld.

Met hun voeten en onderbenen in zompige poeltjes deinen lichamen als zeewier op en neer om even later in een volgend visueel hoogtepunt te transformeren tot een zee. Is het aanvankelijk nog een rustig tij, terwijl de lichamen een voor een in extreme standen worden gekneed ontstaan geleidelijk steeds meer wilde golven. Mistbanken en slijmerige slagregens volgen, de boodschap is klip en klaar; het nietige lichaam moet het afleggen tegen het ‘natuurgeweld’.

Als het gaat om visueel spektakel weten Jalet en Nawa het publiek te vervoeren, maar Planet [wanderer] is ook voorspelbaar. De muziekcompositie van Tim Hecker laat weinig aan de verbeelding over en ligt als een verstikkende deken over beeld en beweging heen. Dat zijn gemiste kansen als het gaat om de interactie tussen muziek en beweging. Hoe kundig ook hun techniek, de dansers lijken er niet echt in te komen. Wat een virtuoos ritueel had kunnen worden, blijft steken in een behoudende schoolse choreografie.

Prachtige beelden kwamen voorbij, maar op veel punten bleef de voorstelling illustratief en op de vlakte. Maar terwijl ik mijzelf na afloop afvroeg waar de grens ligt tussen kunst en kitsch, reageerde het publiek uitzinnig enthousiast. Enigszins verward door die tegenstrijdigheid dook ik de donkere nacht in, vergezeld door het sprankje hoop dat de dansers mij gaven toen ze met de zwarte massa in stilte zelf het geluid van de zee creëerden.

Foto: Rahi Rezvani