De blikvanger is het object midden op het podium. Bij aanvang van de muziektheatervoorstelling Pianohuis hangt er een grote, zwart-satijnen hoes overheen en verraadt de vorm dat er zich een vleugel onder bevindt. Maar nadat Ella de Jong het grote doek heeft verwijderd, zien we iets dat weliswaar in de omtrek een vleugel is maar in deze vorm absoluut onspeelbaar. Het blanke hout bestaat over de hele lengte uit regelmatig geplaatste moten, met alleen in het midden een grotere onderlinge afstand.

Dit bijzondere ‘instrument’ van ontwerper Sanne Danz is een prachtige metafoor voor het leven van het meisje Lena dat in de voorstelling centraal staat. Dat leven komt in snapshots tot ons: korte anekdotische verhaaltjes, afwisselend verteld vanuit verschillende perspectieven. Soms wordt Lena aangesproken met de jij-vorm, alsof ze naast vertelster De Jong zit, een volgend moment wórdt De Jong Lena, als ze overgaat naar de ik-vorm en ze zich met het personage vereenzelvigt. Of misschien zelfs wel ís. Af en toe heeft ze het over Lena in de derde persoon en wordt de afstand weer groter.

Het mooie van Pianohuis is de subtiele balans tussen het vertelde c.q. gespeelde verhaal en de prachtige liedjes. Die breiden het verhaal uit of illustreren het juist. Ella de Jong heeft een intens warme stem die ze loepzuiver inzet voor allerlei genres. Daarnaast is ze ook een begenadigd bespeelster van de bugel. We horen Braziliaanse bossanova (met Nederlandse teksten), er zijn Franse chansons, liedjes in het Fries en het Portugees. Herman Woltman op gitaar is een meesterlijke begeleider, aan alle finesses hoor je dat ze al tien jaar samenspelen.

De herinneringen van Lena zijn dermate specifiek dat ze doen vermoeden dat de voorstelling de nodige autobiografische elementen bevat. Maar relevant is dat niet. Door te putten uit muziek uit alle windstreken krijgt het verhaal een universelere reikwijdte. Dat verhaal behelst allerlei losse herinneringen aan de jonge jaren van Lena, aangezwengeld door een bezoek aan haar moeder die in de nadagen van haar leven verkeert. Die (alleenstaande) moeder gaf muzieklessen aan huis. Het meisje Lena kreeg niet de aandacht waar ze recht op meende te hebben en creëerde daarom een eigen wereld: een veilig plekje onder de piano, het pianohuis uit de titel.

Foto: Lucas Kemper