De parade van de hemelse tragedie beleeft op Noorderzon haar première in de Der Aa-kerk. Voormalig Toppop-presentator Ad Visser publiceerde de tekst in 2005 en bracht hem een jaar later ten gehore in een spektakel met vele bekende Nederlanders. Sindsdien heeft een kunstenaar met de naam Mister Instant Image Action het 1050 verzen tellende gedicht voorzien van beelden. Die worden geprojecteerd op een reusachtig scherm onder het kerkorgel. De tekst zelf klinkt op een melodie die doet denken aan troubadoursliederen. Al met al heeft het geheel een esthetiek die gedateerd aandoet.

Daarnaast is het het vermelden waard dat het festijn bijna negen uur duurt. Het is vrij in- en uitlopen, en Ad Visser zegt bij het startschot dat hij benieuwd is wie tot vijf uur ’s ochtends zal blijven zitten. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik daar niet bij hoorde. Mijn oordeel is ‘slechts’ gebaseerd op de eerste vier uur, al waren ook die bepaald geen kattenpis.

De beelden zijn interessant. Het zijn een soort abstract-expressionistische composities waarin diepte en beweging worden opgeroepen; een soort Pollocks in pixels. Maar wat de toegevoegde waarde is van de bewerkte foto’s van de heer Visser, die ook tussendoor worden getoond, is geheel onduidelijk. Ook waren de meer graffiti-achtige beelden minder geslaagd, maar liefhebbers van deze stijl zullen daar vast weer anders over denken. Bovendien zal het geheel binnenkort in het Groninger Museum worden vertoond, en kunt u zelf uw oordeel vellen.

Dan de tekst. Die gaat over de liefde, de kosmos, het geluk, het leven, wijsheid, therapie, jezelf vinden, seks, het universum, en daardoor eigenlijk over niets. Alhoewel Visser af en toe interessante beelden oproept – een sms-ende Frankenstein, draagmoeders voor Raëlieten – bevatten de zinnen ook quasi-paradoxen zoals ‘gedachteloze gedachten’ of ‘doen zonder te doen’, ergerlijke clichés en ouderwetse archetypes. Goeroes, sjamanen, nonnen en narren passeren veelvuldig de revue, maar een echt punt wordt er niet gemaakt. De levenswijsheid die erin doorklinkt komt neer op ‘neem het leven niet te serieus, we doen met zijn allen maar alsof’. Een waarheid als een koe, die door anderen veelvuldig en vele malen overtuigender is verwoord.

Gelukkig bieden de live intermezzo’s van viola da gamba, elektrische gitaar en gregoriaanse zang ieder half uur een welkome onderbreking van de new-age-filosofie. Bovendien gaat tegen middernacht de entreeprijs omlaag, van €15 naar €7,50, waardoor nieuwe en nieuwsgierige bezoekers zich aandienen. De sfeer in de kerk is tegen die tijd al iets meer die van een loungeclub dan die van een theaterzaal geworden. Mensen lopen af en aan met drankjes, er wordt meer gepraat en gehangen aan de statafels en men voelt zich niet te beschaamd om te whatsappen.

Voor wie op een bijzondere plek wil mijmeren over andere Noorderzon-voorstellingen is De parade van de hemelse tragedie eigenlijk een hele goede setting. Maar als op zichzelf staand kunstwerk is het niet meer dan een stream of consciousness die slechts bij vlagen weet te boeien. De dramatiek van de kerk en de samenwerking met hoogstaande musici kunnen daar helaas niets aan veranderen. Bovendien getuigt het van behoorlijk wat arrogantie om een publiek uit te dagen dit langer dan een werkdag te ondergaan. Ad Vissers lef om zo’n megalomaan project aan te gaan is bewonderenswaardig, maar Mr. Toppop komt er helaas niet mee weg.