P project or pussy catalog and so on is een interactieve performance met een dramaturgische hoofdrol voor het publiek. Performer Ivo Dimchev is host van een spel waarvoor hij zijn eigen beurs opentrekt. Hoe ver gaan we voor geld, is het theater een vrijplaats waar alles kan en wie bepaalt wat daar gebeurt? Dimchev legt de vragen letterlijk voor aan zijn publiek, dat maar al te  graag zijn entreekaart terugverdient.

De letter P van P project staat voor pussy, poëzie, piano, pray, pecunia, poppers en participatie. Als een schaars geklede dame met pruik, lipstick, hoge hakken, een rood-oranje doorschijnende voile en een malle roze string komt Dimchev op. Een verschijning die we inmiddels wel van hem gewend zijn na het zien van eerdere performances als Lili Handel en ook X-on. Na een snuif van zijn poppers en een klein gebed – ‘God give us a good show tonight, but do not give us more than we deserve – vangt hij aan met het bespelen van zijn elektrische piano.

Na de prelude, die even beheerst is als banaal, legt de rasentertainer uit hoe hij op zoek is geweest naar een concept dat een werkelijke dramaturgische interactie met het publiek aangaat. Hij presenteert ons zijn oorspronkelijke plan, Pussy catalog, waarin het publiek een eigen kort gedicht kan samenstellen aan de hand van een pallet aan woorden. Een project waarvoor hij, waar of niet, dertigduizend euro subsidie ontving, maar dat hij bij nader inzien niet interessant genoeg vond. Deze avond presenteert Dimchev zijn nieuwe plan, waarin hij het publiek diverse opdrachten voorlegt en het daarvoor ook dik betaalt.

Dimchev zou Dimchev niet zijn als die opdrachten niet steeds banaler werden. Na enige aarzeling komt steeds weer iemand over de streep. Schroom is er, maar wordt ook steeds opnieuw overwonnen, want uit de kleren wil men wel voor een leuk bedrag. Dimchev  begeleidt de acts muzikaal. Hij speelt niet alleen piano, maar zingt ook verdienstelijk met zijn falsetstem. Wat de waarde is van de dingen is een thema dat Dimchev altijd al bezig hield. Ditmaal legt hij dit onderwerp terug bij zijn publiek, dat ten slotte zelf kan bepalen wat het van de voorstelling vond en daar betaald over mag schrijven op het podium.

Het P project heeft dan zijn hoogtepunt al ruimschoots gehad. Hilarisch theater is het, dat de behoefte aan sensatie speels bloot legt en het publiek de schijnbare rol geeft van auteur. Master of ceremony blijft nog altijd Dimchev zelf, die maar al te goed weet dat mens minstens zo gevoelig is voor geld als voor de idolsstip.

Foto: Emilian Gatsov