In Our House, Heimat ist nicht nur ein Wort zet Boogaerdt/VanderSchoot het onderzoek naar de crossover tussen theater en installatie voort, samen met de afstuderende nieuwe garde van de Mime Opleiding. De toeschouwer wordt tot het uiterste getart in een strak geregisseerd concept van opeenvolgende tableaus, die het begrip tentoonstelling bevragen in de context van theater. Our House gaat over een dolgedraaide beschaving.

Het duo Boogaerdt/VanderSchoot onderzoekt al een poosje de crossover tussen theater en beeldende kunst. Dat zagen we in Bimbo en in de laatste productie The Immortals. Ook in hun samenwerking met regisseur Susanne Kennedy, met wie Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot de voorstelling Hideous (Wo)men creëerden, was dit voelbaar. Ze zijn op zoek naar visuele statements; leidraad lijkt de toenemende dominantie van de beeldcultuur in onze nieuwe levens. Aangezien Van der Schoot in augustus artistiek leider van het Ro Theater wordt zal dat onderzoek de komende jaren vooral voortgezet worden in Rotterdam. Our House is deel een van het Roomproject, deel twee is later dit jaar te zien in het Witte de Withkwartier.

In een eindeloze reeks beelden vertelt Our House een verhaal over civilisatie. Centraal staat een glazen huis in het midden van het podium, waar zich een reeks taferelen afspeelt die in tableaus worden ’tentoongesteld’. Elk tableau, dat enkele minuten duurt, eindigt met een geluid, dat ons meezuigt naar een donker gat. Dat zwarte gat op zijn beurt wordt gevuld met elektronische geluiden (compositie Wessel Schrik), die misschien nog wel het meest doen denken aan een buitenaardse vermaalmachine. Wel anderhalf uur herhaalt het mechanisme zich en in die tijd nemen we het leven waar van een man en een vrouw en hun vriendenkring. We zien de dagelijkse sleur van een huisvrouw en de merkwaardige hobby van de man. We zien hoe ze hun tijd doorbrengen vanuit het gegeven van een huiskamer. Poses met uiteenlopende props wisselen elkaar consequent af. Alle acteurs dragen een doorzichtig masker, waardoor ze een artificiële uitstraling hebben. Zorgvuldig uitgekiende handelingen blazen het beeld leven in.

Gaandeweg de voorstelling – en dat duurt voor sommigen te lang – sluipt er een onlogica in het geheel, die tegen het eind wordt ingelost. Een lijk onder een doek blijkt een pop en de poppen krijgen een eigen leven. Zo legt Boogaerdt/VanderSchoot een speelse link tussen (oer)mens, pop en zombie. Waren de buitenaardse monsters ooit nog voer voor onze fantasie, onze moderne maatschappij is de transformatie tot die categorie. Of komen we er vandaan? Our House laat dat mooi in het midden en stelt onze civilisatie tentoon, letterlijk achter glas en met humor zoals ook de Franse regisseur Philippe Quesne dat doet.

Dat de uitvoering wat vraagt van de kersverse lichting mimespelers (Elias De Bruyne, Erwin Dörr, Gale Rama, Loes Schaap, Anton van der Sluis en Ritzah Statia) mag duidelijk zijn. In elke changement wordt een nieuw tableau gecreëerd. Je vraagt je af wat het geheim is van de feilloze wisseling. Alles draait om organisatie, logistiek, beheersing en concentratie. Chapeau voor de nieuwe lichting, die het perfect uitvoerde. Chapeau ook voor Boogaerdt en Van der Schoot, die in deze consequente regie laten zien hoe gecommitteerd ze zijn aan hun thema’s en hun vormonderzoek. Hopelijk mogen we daar nog lang deelgenoot van zijn. Our House speelt met de verwachtingen en kietelt ons ongeduld. Een voorstelling die staat als een huis!

Foto: Cornelie Tollens