‘Pas op. Dit is het leven. Betreden op eigen risico.’ Weijers zit met zijn rug naar de zaal, tegenover een camera. Zijn gezicht verschijnt op groot scherm. Intens kijkt zijn projectie de zaal in om deze plechtige waarschuwing goed te laten doordringen. De start van een ambitieus programma dat inhoud belangrijker heeft gemaakt dan humor.

Deze ik-persoon op het scherm beschouwt het leven als een mijnenveld. In Weijers’ nieuwsoverzicht zoekt hij redenen om zichzelf beter te beschermen, tegen zichzelf, de natuur en andere mensen. Hij eindigt uiteindelijk in een bewapend fort.

Onderbuikgevoelens worden mee in beeld gebracht. Angst voor het verpesten van de natuur, de bemoeienis van anderen, het openstellen van grenzen, het weggeven van je privacy, tot er alleen een mensenschuwe zolder-YouTuber overblijft. Weijers heeft daarvoor de beschikking over een inventief decor. Met projecties en geluidsfragmenten valt van een doorzichtige wand een hekwerk te maken, een fort, of een spetterend einde.

Een van de projecties toont een hok, met een bengelend aapje. Uit experimenten blijkt namelijk dat je aapjes kunt aanleren elkaar te verbieden een tros bananen – hun eerste levensbehoefte – te gaan halen, zonder dat ze nog precies weten waarom dat is; een vastgeroeste ongezonde gewoonte, die nieuwkomers niet begrijpen.

Weijers gaat met dat interessante principe aan de haal in een scheefgetrokken parallel. Hij maakt van de tros bananen een symbool voor de dingen die je nodig hebt, waar anderen tussen komen te staan. Zoals DJ’s die rust nodig hebben, en dat niet krijgen. Hij laat de implicaties die het experiment aankaart over sociaal gedrag en culturele verschillen gemakshalve buiten beschouwing en maakt er een individuele strijd van.

Op andere momenten blijft het programma nogal algemeen, of zelfs tweeslachtig. Weijers roept herhaaldelijk op om een ‘spannender leven’ te leiden, zonder voorbeelden te geven van wat dat zou kunnen zijn, en verwijt de ouders van Nederland dat ze hun kinderen angstig opvoeden. Maar het Franse gezin dat – heel spannend – gaat wandelen in de Beekse Bergen wordt daar enkel keihard op afgerekend. Begint hij de opvoeding uit het verleden op te hemelen, eindigt hij met een overdrijving van hoe hardcore het verleden was en met een verwijtende ‘vroeger was alles beter’, die het hele pleidooi weer in twijfel trekt.

Ook zonde van het toch ambitieuze programma is dat de nodige stoffige grapjes voorbij komen. Het huwelijk als een beperking van je vrijheid beschrijven, met de zoveelste woordspeling op relatie, is weinig origineel. En zijn we inmiddels niet uitgekeken op het afkraken van nieuwe features van de mobiele telefoon (gezichtsherkenning dit keer)?

Tussendoor komt de rest van het jaar ter sprake, zoals dat bij een Oudejaarsconference te verwachten valt. Er is voor elk wat wils, met speciale aandacht voor Maarten van der Weijden en de Oostvaardersplassen. De hypocrisie van onze minister president die Weijers aan weet te kaarten aan de hand van geluidsfragmentjes van Stefano in Temptation Island en Mark Rutte over de dividendbelasting is waarschijnlijk de beste vondst in het programma. En met Weijers’ sympathieke oproep om geen levensjaren, maar herinneringen te sparen kun je het nieuwe jaar alvast met één goed voornemen van start.

Foto: Loens Media

31 december, 20.30 uur op RTL 4