De tienjarige Oscar zal snel doodgaan. Zijn behandeling in het ziekenhuis is niet aangeslagen. Op aanmoediging van een bijzondere vrouw, die hij Oma Rozerood noemt, schrijft Oscar elke dag een brief aan God, waarin hij zijn belevenissen met de andere kinderen op de afdeling beschrijft. Die brieven vormen de basis van Oscar en Oma Rozerood, een novelle van Eric-Emmanuel Schmitt. De Oekraïense Ksenia Marasanova maakte van dit ontroerende kerstverhaal een bewerking voor toneel.

Marasanova neemt alle rollen voor haar rekening. Als een soort Peter Pan springt ze over en rond haar decorstukken, wisselt ze snel af tussen de indrukwekkende Oma Rozenrood en de grootogige, goedgelovige, kleine Oscar. De veel te zware jongen Popcorn krijgt een vettig spraakgebrek en twee handen op zijn grote buik. Snel herken je de verschillende types en raak je gewend aan de speelse vertelvorm die dit oplevert.

Marasanova en haar regisseur Paul Dekker noemen haar speelstijl ‘archetypetheater’. Met niets anders dan grote commedia-bewegingen, sokpoppen en twee sjaals brengt ze meer dan tien personages tot leven. Een passende stijl voor deze vertelling door de tienjarige ogen van Oscar, die het doet lijken alsof hij in zijn brieven naar God alle mensen die hij ontmoet naspeelt.

Het verhaal vertaalt zich bovendien goed naar toneel, want Oma Rozenrood verzint een spel voor Oscar: elke dag duurt tien jaar. Zo doorleeft hij toch nog Shakespeares verschillende stadia van het menszijn. Van puberteit – waarin hij achter de meisjes op de afdeling aanzit – en midlifecrisis – waarin dat onrustige verleden hem weer komt achtervolgen – tot zijn laatste vermoeide dagen in eenzame berusting, leer je van de kleine, dappere Oscar hoe je je leven kan leiden.

Zo kom je tot een flink en uitdagend stuk voor de kleine, veelzijdige soliste Marasanova en een even veelzijdig ijzeren vat. Twee uur lang weet ze te boeien en te ontroeren met de fijne gesprekjes tussen Oscar en Oma, zijn avonturen met zijn geliefde Peggy Blue en zijn woede voor zijn ouders, die hem teleurstellen met hun angst voor zijn ziekte. Er valt zelfs iets te lachen, want Oma Rozerood vertelt prachtige, sterke verhalen over haar verleden als worstelaar. De pauze tussendoor is, voor de kijker althans, helemaal niet zo nodig.

Als je gaat kijken, steun je overigens ook een goed doel: een kwart van de opbrengst gaat naar ALS-onderzoek.

Foto: Roy van Veen