Theaterbeest Pieter Tiddens heeft weinig nodig om zijn publiek te boeien. Op toneel lijkt hij volkomen met zichzelf samen te vallen. Zijn ‘down-to-earth’-gedrag en zijn contact met de zaal maken dat kinderen geen enkele drempel zien die hen weerhoudt om het toneel op te komen of dingen te roepen vanuit de zaal. Dit keer staat hij met Marlies Helder in een programma. Zij is niets minder dan een toverfee, maar wel met eigen twijfels en wensen. Haar diepste wens is ­– na wat nagedacht te hebben – kleinkinderen. Maar hoe krijg je die als je ze zelf niet hebt? Samen gaan ze dit project aan.

Het maakt eigenlijk niet uit waarover hun voorstelling gaat. Goed, het gaat deze keer over oma’s en opa’s en kleinkinderen. Ze vallen zelf in de categorie oma’s en opa’s, maar voelen zich niet afgeleefd. En dan lijkt het alsof ze het over zichzelf hebben. ‘Jij gaat steeds meer in jezelf praten.’ ‘En jij wordt steeds zannikiger.’ Maar nooit lopen de op de loer liggende ruzietjes slecht af. Soms hebben ze genoeg aan een enkel muziekje om weer lekker gek te dansen. Of ze zingen een liedje dat ze ter plekke lijken te hebben uitgevonden.

Natuurlijk gaat het ook over kinderen. Ook die ontspringen de dans niet. ‘In een restaurant kennen ze maar drie dingen: dat-lus-ik-niet, dat-ken-ik-niet en dat-wil-ik-ook.’ ‘Weet je wat het is met kinderen, ze houden nooit ergens rekening mee.’ De lachende hoofden van de aanwezige grootouders knikken instemmend. Maar als kind zal het je maar gezegd worden als je een jeugdtheatervoorstelling bezoekt. Pieter Tiddens en Marlies Helder komen ermee weg. Want ze vinden kinderen eigenlijk hartstikke leuk. En zelf zijn ze dat ook.

Omdat ze niet bang zijn om de waarheid te zeggen, om te kibbelen of verdriet te hebben, gaat de voorstelling werkelijk ergens over. Een paar theatereffecten helpen de toeschouwer bij de les te blijven, zoals een act met gestapelde verhuisdozen die (bijna) omvallen. En er is een disco-kar waarop Pieter Tiddens met wisselend succes een discomuziekje kan laten horen. Maar vaak ook valt het gewoon stil. Na afloop van de diploma-uitreiking en de voorstelling gaat het disco-wagentje mee naar de foyer, waar de kinderen de muziek mee kunnen scratchen en mixen. Het onderscheid tussen theater en het leven daarbuiten is klein.

Foto: Joke Schot