De geschiedenis van de familie Brontë is een sfeervolle vertelling van cabaretier Vincent Bijlo, muzikaal bijgestaan door The Rosetti’s. Het persoonlijke verhaal van vader Patrick Brontë wordt langs de meetlat gelegd van de maatschappelijke ontwikkelingen in het Engeland van de negentiende eeuw, met hier en daar een uitstapje naar het heden. Helaas smoort de intentie van de makers in een wat braaf en kaal programma.

Zo rond 1820 stormt en waait het altijd hard in Yorkshire, gelegen in het noorden van Engeland. De sonore maar vriendelijke stem van Vincent Bijlo, die vader Patrick Brontë speelt, laat het inderdaad bijna donderen in de zaal. Zijn dochters Charlotte, Emily en Anne groeien op als plattelandsmeisjes in deze omstandigheden, waar tuberculose nog welig tiert en hygiëne bijzaak is. Later, als ze volwassen zijn, trekken ze naar de grote stad. Eerst Londen, daarna Brussel, alwaar de jonge Charlotte Frans gaat leren en trouwt met de directeur Heger van het pensionaat. De familieband tussen de zusjes én broertje Branwell, die op artistiek vlak een buitenbeentje blijkt, wordt door Bijlo met veel bravoure uit de doeken gedaan. Hij schetst een fraai beeld van een getalenteerde familie, die ook gebukt ging onder gezondheidsproblemen.

Hoewel het verhaal prachtig chronologisch wordt voorgedragen door de begeesterde Bijlo, is de vorm minder gelukkig gekozen. De liedjes van leadzangeres Mariska Reijmerink komen telkens tussen de blokjes van Bijlo door, en zouden moeten bijdragen aan de verhaallijn. Helaas is de zang niet altijd zuiver en ook wat monotoon, waardoor het eerder een hinderlijke toevoeging is. Daarentegen is de begeleiding op drums, piano en viool van een prima kwaliteit. De overgang tussen het verhaal en de muziek zou vloeiender mogen, met iets meer interactie tussen de verteller en de muzikanten. Het geeft net iets meer flair en energie aan de voorstelling. Het toneelbeeld is bovendien vrij sober: een decor dat bijdraagt aan de verbeelding had hier niet misstaan. Dat is een gemiste kans. Zo bezien blijft Op woeste hoogte steken bij de voortreffelijke theatrale dictie van Bijlo, maar is het te mager om volledig te worden meegenomen in de successen en malheur van de Brontës.

Foto: Erik van ’t Woud