Hij moet er al wel even zitten, de magazijnbediende Noël. In zijn eenvoudige blauwe pyjama die doet denken aan een gevangenis of een inrichting zit hij voor een torenhoge boekenkast vol papieren dossiers. Hij wacht op de oude, gepensioneerde politieman Blaute. Met hem wil hij wel praten. Lang praten. Over zijn broer René, over de geheimzinnige donkere Judith, over de haat voor zijn baas in de kantoorboekhandel en over zijn vrouw Alice en kat Caramel die allebei zijn verdwenen.

Onvoltooid verleden van het Vlaamse Olympique Dramatique in samenwerking met Toneelhuis is een bewerking van de gelijknamige roman van Hugo Claus. Het is een vervolg op de bewerking van de roman De geruchten die de groepen eerder maakten. Dat boek en die voorstelling vertelden het verhaal van de Congo-veteraan René. Onvoltooid verleden gaat dus over diens broer Noël die niet helemaal goed is, nadat zijn moeder hem als kind op zijn hoofd heeft laten vallen. Hij heeft zichzelf verstrikt in een web van vreemde erfenissen, Algerijnse terroristen en pedofiele netwerken. Of dat verbeeldt hij zich, want in het verwarde hoofd van Noël lopen fantasie en werkelijkheid soms een beetje door elkaar. Bovendien blijkt die slungelige, rare jongen een stuk gevaarlijker dan hij op het eerste gezicht lijkt.

Tom Dewispelaere speelt Noël zeer overtuigend. Ingetogen, met af en toe een kleine tic. Hij is ergens innemend in zijn naïviteit, maar ook een beetje eng. Jan Decleir overtuigt als commissaris Blaute minder. Erg veel noodzaak lijkt er niet te zitten in het graven in het verwarde geheugen van Noël. Het is dan ook een beetje ondankbare rol, Blaute luistert vooral en stelt af en toe een sturende vraag. Maar een acteur van het kaliber van Decleir zou zelfs van zo’n kleine rol toch meer moeten kunnen maken.

Ook de voorstelling zelf overtuigt niet. Dat heeft vooral te maken met de vorm, waarin Noël bijna twee uur aan het woord is. In eerste instantie hang je aan de lippen van die intrigerende en rare verdachte. Maar de energie is zo laag, de ontwikkeling van de personages zo minimaal en hun onderlinge relatie zo oppervlakkig dat die aandacht langzaam wegsijpelt. Zeker omdat ook de oplossing van de whodunnit die zich moet uitkristalliseren uit de flarden herinneringen van Noël niet echt veel om het lijf blijkt te hebben. Waardoor Onvoltooid verleden niet echt wil beklijven.