Muziek en het meisje. Beide kunnen een overrompelende aantrekkingskracht uitoefenen. In de nieuwe voorstelling Onstuitbaar van choreograaf Erik Kaiel bij Danstheater AYA wordt dat sterk in beeld gebracht. Allereerst is er die metersgrote, liggende koptelefoon die de dansvloer omringd. Je kunt er tegenaan leunen of op zitten als een lekkere hangplek. En de opkomst van dansers Kim-Jomi Fischer en Jefta Tanate is op zijn minst spectaculair te noemen, als zij vanuit de enorme oorschelpen het toneel op vallen, als een kind dat ter wereld komt en verwonderd om zich heen kijkt.

De ontwikkelingen tussen de twee jongens zijn vervat in een speelse bewegingstaal waarin hip hop wordt vermengd met eigentijdse dans. Onstuitbaar gaat over geaccepteerd worden, indruk maken, vrienden maken en soms bluffen. Maar ook over uitdagen en botsen. Vingers die vliegensvlug en met vuur een spelconsole bedienen totdat de ander dood neervalt. Met bravoure ontbloten zijn hun bovenlichamen, maar in de confrontatie van direct oogcontact met de toeschouwers krijgt hun gedrag een onverwachte wending. Hoog zitten ze ieder op een van de enorme oorschelpen van de koptelefoon die zo tijdens Onstuitbaar prima dienst doen als apenrots.

Het meisje dat al bij binnenkomst van het publiek op het muurtje zat, maar vervolgens geruisloos verdween komt veel later terug tijdens Onstuitbaar. En hoe! Alleen al met haar aanwezigheid zet ze het podium in vuur en vlam. Haar vloeiende dans, waaruit een vrijheid en een verleidelijk zelfvertrouwen spreken, moet dan nog beginnen. Opeens blijken de verhoudingen tussen dansers Kim-Jomi Fischer en Jefta Tanate weer heel anders te liggen. Het laatste deel van Onstuitbaar is daarmee ook het meest overtuigende. Want de voorstelling heeft een aantal sterke elementen, maar niet alles komt even goed uit de verf.

Foto: Ben van Duin