De meeste mensen zullen Ferry Doedens kennen van zijn rol als Lucas Sanders in Goede Tijden, Slechte Tijden of van zijn optredens in musicals als Grease, Wicked en de Rocky Horror Show. In zijn show Only Ferry geeft Doedens een voorzichtig inkijkje in zijn persoonlijke leven.

In een decor vol muziekinstrumenten, kledingrekken, oude filmrollen en een grote verlichte F staat Ferry Doedens bijna anderhalf uur lang (letterlijk) in de spotlight. Onder begeleiding van een vijfkoppige band onder leiding van Robert Stoop en twee achtergrondzangeressen vertelt en zingt Doedens over wat hij de afgelopen jaren heeft meegemaakt. Hij is twee keer ontslagen uit zijn rol in Goede Tijden, Slechte Tijden, is net zo vaak in opname geweest voor zijn cocaïneverslaving en heeft een carrièreswitch gemaakt naar erotisch model op OnlyFans (‘creatief ondernemen, noem ik het maar’).

Doedens heeft een charmante en bij vlagen ontwapenende aanwezigheid op de vloer. Hij neemt zijn publiek zonder enige moeite mee in zijn verhaal en geniet duidelijk wanneer hij de vele nummers ten gehore brengt. Deze hebben een fijne afwisseling van stijlen en Doedens is een begenadigd zanger. Moeiteloos schakelt hij van power ballads naar meer jazzy nummers en pure showtunes. Het resulteert in een swingende voorstelling die het best te beschrijven valt als een liedjesprogramma met gesproken intermezzo’s.

De voorstelling is op z’n best wanneer Doedens echt de intimiteit in duikt en vertelt over zijn persoonlijke strubbelingen. In de eerste helft verpakt hij de anekdotes over hoe hij zijn OnlyFans-carrière startte en zijn vaste baan als soapacteur verloor nog met wat machismo en een lichte ironie, waardoor hij het publiek wat op afstand houdt. Maar wanneer hij later vertelt over hoe eenzaam zijn opname in een afkickkliniek tijdens kerst voelde en de pijn die hij zijn moeder aangedaan heeft, kon hij op de première-avond zijn tranen nauwelijks bedwingen en brak de echte Doedens even door zijn theaterpersona heen. Het leidde tot een aantal ontroerende en oprechte momenten, die helaas steeds meer weggelachen werden.

Hoewel Doedens in de anekdotes en verhalen flink open en persoonlijk is, gaan ze nooit heel erg de diepte in. De gesproken momenten krijgen ook maar een beperkte ruimte in het programma. Daardoor krijgen we – op een enkel moment na – weinig echt nieuwe inzichten in wie hij nu buiten de schijnwerpers is. In een van de eerste nummers bezingt Doedens dat hij in de media anders afgeschilderd wordt dan hij daadwerkelijk is, maar wie hij dan wel is blijft redelijk in het ongewisse. Hoe hebben zijn worstelingen met zijn geestelijke gezondheid zijn professionele leven beïnvloed? Welke lessen heeft hij geleerd tijdens het afkicken? Hoe is zijn perspectief op sekswerk veranderd sinds hij zelf softcore porno maakt en verkoopt? Het zijn vragen die even aangestipt worden, maar jammer genoeg veelal onbeantwoord blijven.

Na een bijzonder kwetsbare en intieme anekdote over hoe hij door zijn vele paniekaanvallen het leven niet meer zag zitten, zingt Doedens dat hij niet langer over zich heen laat lopen, vol achter zijn professionele keuzes gaat staan en bovenal meer van zichzelf gaat houden. Een dikke middelvinger naar de haters. Het is een aan te moedigen sentiment, zeker wanneer je zo’n publiek persoon als Doedens bent. Maar door zo hard te schakelen na deze intieme onthulling, voelt het toch alsof hij weer een muur opwerpt om zich niet kwetsbaar op te hoeven stellen.

Foto: Noa Duizend Photography