Een livestream in plaats van een voorstelling met fysiek aanwezig publiek voelt voor veel theatermakers waarschijnlijk alsof ze een belangrijk element uit hun werk moeten inleveren, maar voor Pim Veulings en Paul Boereboom blijkt het een kracht. De beeldende, fysieke performance Now, Not Now and Now, die live wordt uitgezonden vanuit het NDSM-theater, is een audiovisueel sterk onderzoek naar wat grote thema’s als vrijheid en vergankelijkheid.

Regisseur Veulings onderzoekt de relatie tussen het menselijk lichaam en diens omgeving. Hij zet de mens neer als een dierlijk en vrij bewegend figuur die zich steeds meer moet gaan voegen naar zelfgebouwde constructies. Het decor bestaat voornamelijk uit ijzeren hekken en plastic buizen, materialen die in de NDSM-loods een industriële sfeer oproepen. Toch weet scenograaf Boereboom steeds associaties met de natuur op te roepen. De plastic buizen staan opgesteld als bomen waar een warme baan zonlicht doorheen schijnt, het licht- en schaduwgebruik door de hekken creëren een bladerenpatroon en danser Gaspard Schmitt maakt dierlijke bewegingen. Steeds wordt zo het contrast geschetst tussen stadse begrenzing en natuurlijke vrijheid, waar de mens zich tussendoor beweegt.

In de poëzie die Korneel Defrancq voordraagt en de liedjes gezongen door Charlotte Dommershausen klinkt steeds het thema van vergankelijkheid door. Who do you want to resemble when they find you? Wat laat je achter? Op de manier waarop je na de dood herinnerd wordt, heb je weinig invloed en deze vragen kunnen beklemmend en begrenzend zijn. Er zit schoonheid en berusting in het idee dat je lichaam weer onderdeel wordt van de aarde, zo suggereert Now, Not Now and Now.

Op audiovisueel vlak is deze livestream ijzersterk. Hierbij is een glansrol weggelegd voor het cameragebruik, wat lang niet bij elke theatrale livestream zó goed is meegenomen in het concept van de voorstelling. In de interactie tussen de camera, de performers, de muziek en de scenografie wordt niets aan het toeval overgelaten, elk beeld is secuur uitgedacht. De manipulatie van beeld en distorsie van de basgitaar van Dommershausen zorgen samen voor een spannende, kille uitstraling. De hoekige bewegingen van performer Alberto Quirico die door het bos van buizen danst, worden gevolgd door een schokkerige camera die hem van onderen filmt, waardoor zijn beperkte bewegingsvrijheid voelbaar wordt. De makers weten alle beschikbare theatrale middelen optimaal in te zetten om prachtige sfeerbeelden te scheppen.

Wat nog ontbreekt, is een duidelijk narratief of concept. Niet elke scène is direct in lijn te plaatsen met de vorigen en hoewel de thema’s helder zijn, zijn deze ook nog erg breed. Lichamelijkheid en vergankelijkheid zijn overweldigend grote onderwerpen, de ongrijpbaarheid ervan is zowel een schoonheid als een valkuil. Bij Now, Not Now and Now missen de kaders in de vorm van een persoonlijke verbinding of een eenduidige opbouw. Spannende vraagstukken over identiteit komen in de audiovisuele, filosofische collage nog niet helemaal tot hun recht.

Toch is het duidelijk dat we met Veulings en Boereboom te maken hebben met twee zeer getalenteerde jonge beeldmakers, die oog hebben voor ruimtegebruik en de samensmelting van beweging, muziek, vormgeving, kostuums en licht. Moge vele livestream-theatermakers een voorbeeld nemen aan de manier waarop zij spelen met theatrale middelen in een videoformat.

Foto: Robert van der Ree