‘Hele grote dikke stijve lul!’ spuugt Hans Teeuwen, op zijn hurken voorover gebogen, nog maar een keertje in het gezicht van een vrouw die op een van de eerste rijen is durven gaan zitten. Daarna schept hij er nog een paar zinnen over aanranding bovenop. Het volledige World Forum Theater blijft stil, maar verwachtingsvol, kijken. Ongemakkelijk, maar niet ongemakkelijk genoeg.

Is Teeuwen zijn publiek aan het testen? Pas bij thema’s als kinderporno en de problemen van de witte cis heteroman beginnen mensen te lachen. We zijn schoffering gewend van Teeuwen, maar in Nou lekker dan wil het niet echt lukken. Ook een rondje door de zaal op zoek naar cocaïne blijft een beetje braaf; krijgt hij het aangeboden, wijst hij het toch af. 

Interessanter is de ruimte voor liedjes achter de piano vanuit de perspectieven van witte heteromannen. Ook is er zowaar een doorlopend verhaallijntje over zijn inspanningen op sociale media in de coronatijd. Een man die voor de likes leeft, empathie probeert te faken in een knap staaltje ironisch acteerspel. Vervolgens de straat op gaat en zich daar bedient van alle soorten commentaren die je op Facebook kan lezen. Veelzeggend materiaal; welke boodschap je eruit haalt, mag je zelf interpreteren.

In die dubbelzinnigheid prikkelt Teeuwen het meest. Zo somt hij zwaar onder de indruk een lijstje bizarre wetenschappelijke uitvindingen op, gevolgd door de oprecht klinkende vraag of we ons nog die tijd herinneren dat er hamertjes waren voor onze zetpillen. Daarna geeft hij direct toe dat we die hamertjes nooit gehad hebben, om vervolgens zijn lijstje onzinnige wetenschappelijke innovaties wel af te maken. Zonder toelichting, in de veronderstelling dat je begrijpt dat de rest van het stuk ook is verzonnen.

Goedgelovigheid, nepnieuws, vertrouwen in de wetenschap – er zitten veel thema’s uit de coronatijd in dit rijke materiaal, waarbij je wederom bent overgeleverd aan je eigen interpretatie. Teeuwens kenmerkende absurdistisch toneelspel – kreten, schreeuwen, staren, herhalen, schelden – mist echter overtuiging. Zet hij een herhaling in, breekt hij het af voordat we ons ergeren. Aardig natuurlijk, maar waarom dan met die inzet de vaart uit je programma halen? 

In de enorme, nauwelijks oplopende zaal van het World Forum Theater zit meer dan de helft van de mensen ook veel te ver weg om een connectie te maken en slaat dit soort spel nog sneller dood. Dan wordt dat grove toneelspelletje van Teeuwen erg vermoeiend om naar te kijken. Het gevoel dat er met schoten hagel wordt gevuurd neemt de algehele ervaring volledig over.

De grootste angel haalt hij er uiteindelijk behendig uit door na een paar willekeurige kreten te zeggen ‘dit doe ik niet om te scoren of zo, dit doe ik gewoon voor mezelf’, waarna hij nog minutenlang kermend over de grond rolt. Deed hij het voor ons, dan had hij het beslist mogen weglaten en meer ruimte mogen geven aan het betekenisvoller materiaal.

Campagnebeeld: Eva Boeter