‘Bela Lugosi’s dead, undead, undead, undead.’ De hit van Bauhaus schalt door de boxen in Werkplaats Wahalla. In een open kist met rood velours en glazen wanden ligt Elfie Tromp, doodstil, lijkbleek, als een gevaarlijke Sneeuwwitje. Vanavond komt een droom uit voor Tromp. We gaan zien hoe zij eindelijk een vampier wordt.

Natuurlijk speelt deze voorstelling over horror en angst rond Halloween. Tromp is met haar wijde zwarte cape, dramatische timing en krakende stem vol gesis en venijn een echte Graaf Dracula. Ze heeft zich omringd met twee andere monsters. Joppe Molenaar is met veel make-up en ontblote nepborsten een queerwolf (haha) en bespeelt de drums en een sample pad vol ringelende kettingen en krakende botten. Mattijs Verhallen, met slepende tred en scheve schouders als gebochelde organist en keyboardspeler, is daarnaast ook de gedienstige ondergeschikte van Tromp.

De aanvankelijk eenvoudige en vrij lollige opzet – vampier worden als beroepskeuze – wordt overtuigend ingezet als vrolijke kleinkunst, vol onhandigheidjes, zoals een vergeten gebit en een klemmende kist. Tromp legt uit dat de ‘gentleman vampire’ zoals we die nu kennen volledig te danken is aan de invulling die acteur Bela Lugosi gaf aan Dracula. Op de cape als beamerscherm toont ze zijn kunsten, als een Duits klinkend typetje presenteert ze griezelfeitjes. Toch wringt er iets, en blijft Tromp, ondanks haar ongeremde performance, een beetje gekunsteld in de humoristische timing.

Het overtuigendst is ze als ze haar meer literaire teksten voordraagt op een kruk vooraan, met de geoefende timing van de radiocolumnist, waarin meer persoonlijke ervaringen centraal staan. Die intrigeren en krijgen gaandeweg een steeds grotere rol in de voorstelling. Zij maakt namelijk niet alleen bang, ze wordt ook bang gemaakt.

Ze blijkt gestalkt, in haar gezicht gespuugd, gehaat. Volgens haar gebochelde organist, die haar vaker en vaker onderbreekt, hebben mensen daar goede redenen voor – en mocht je haar nog niet kennen, dan hoef je niet lang te googlen om te ontdekken hoeveel controverse Tromp rond haar columns heeft. Met Verhallen als misleidend meelevende aangever bouwt de voorstelling toe naar een onverwacht overweldigend slot waarin vampier en Tromp knap met elkaar vervlochten raken.

De voorstelling zit zorgvuldig in elkaar, met de vurige, doeltreffende teksten van Tromp in strakke regie van Stephanie Louwrier en dramaturg Céline Buren. Zij tonen ons de echte monsters waarop de romantische Halloween-verkleedkist is gebaseerd. Op mannen die zich monsterlijk gedragen, en mondige vrouwen die tot monster worden gemaakt. Die beklemmende realiteit achtervolgt je nog tot ver buiten het theater.

Foto: Annelies Verhelst