In het nest van de arend van Het zuid land is een mooie tekst, maar hij gaat niet vliegen **
Ze doet het telkens. En het raakt je. In minder dan geen tijd onthult ze in een persoonlijk verhaal hoe ze voor zichzelf kiest. In het kleine tentje waarin de jonge zangeres en theatermaker Eva van Pelt tijdens Theaterfestival Boulevard haar publiek ontvangt zingt ze in een kort programma een handvol krachtige, rijke liedjes en deelt ze anekdotes over haar relaties met anderen. En zonder pardon legt ze bloot wat ze daarin verkeerd doet: geen tegenspraak dulden, niet teruggeven wat ze krijgt, vreemdgaan. De ander niet toelaten.
Het is heet en de tent is klein en schemerig. De bandleden, Remo van Osch op gitaar, Noah Seelmann op toetsen en Koen Wijnen achter de drums, heten het publiek vriendelijk welkom in hun krappe territorium. Als een koekoeksjong stapt Eva van Pelt dan zelf binnen. Zij is anders. Ze kijkt ons anders aan: wat zij met haar publiek wil delen is niet per sé vriendelijk. Wel eerlijk. Of houdt ze iets achter?
Ze neemt haar plaats in, vertelt hoe ze van haar moeder te horen kreeg dat er heus niemand van haar zou wakker liggen, en dat dat goed bedoeld was. Dan barst ze uit in een lied dat je meeneemt in haar besef dat je van je geliefden niet altijd krijgt waar je om vraagt. Haar stem heeft snelle vleugels, moeiteloos en eigenwijs stijgt en daalt hij van stemming naar stemming. De muzikale ondersteuning klopt van alle kanten.
Niet alle intermezzo’s zijn helemaal geslaagd; zolang ze vertelt houdt ze de blik van het publiek vastberaden en met lef vast, maar in het fysieke kan het wel wat pakkender. Zoals wanneer ze zonder woorden verbeeldt hoe een ouder met een pasgeborene zich langzaam losmaakt van dat wonder en er een gevecht om de aandacht ontstaat tussen ouder en kind. Het is in potentie zo’n krachtig idee, maar de uitvoering is te rommelig waardoor de afloop wegvalt. Dat is jammer.
De scène wordt uitgevoerd tijdens het intro van het ijzersterke laatste nummer dat zich met zijn herhalende frasen als een mantra in je hoofd naar binnen zingt. Het zou ongenadig kunnen knallen. Gelukkig heeft ze iedere dag tussen drie en elf uur meerdere keren de kans om dat te doen, ze heeft het in zich. Wanneer de band losbarst en de zangeres zich op haar blote voeten weer schrap zet voor een laatste vlucht uit het nest vergeet je dat minpuntje en wil je alleen maar mee de lucht in.
Foto Eva van Pelt: Ilse de Graaf