Een fles water, een groot wit doek, een kale vloer. Veel is het niet wat Alma Söderberg nodig heeft voor haar muziektheaterdansperformance Nadita (de verkleinvorm van nada, ‘klein niets’). De muziek bestaat uit haar eigen luide zucht- en pufgeluiden; het kostuum is een onflatteus wijd zwart shirt. We zijn bij een voorstelling in Het Veem van iemand die opgeleid is aan SNDO, dat mag duidelijk zijn.

De inleiding is al even onopgesmukt. ‘You’re very welcome to this thing that I do. Or it’s no so much a thing, it’s more a do’, zegt Söderberg, en daarna zakt ze door haar knieën en begint ongearticuleerde geluiden uit te stoten. Alma is een grote vrouw en ze stampt flink, het heeft wel iets van een mechanische holbewoner. Maar dan wel een holbewoner die gaandeweg, als een schuchter kind, haar danspasjes leert en haar benen steeds hoger optilt; en die, als een machine, puft en zucht op de maat van haar zwaaiende ledematen, of andersom. Soms evolueert de oertaal zelfs tot herkenbare woorden.

Constante factor is het plezier dat ze in alles uitstraalt. Nadita is een doelbewust lompe en onbeholpen voorstelling, maar agressie zit er niet in. Zelfs als Söderberg het publiek een groot deel van de tijd de rug toekeert, en zelfs als ze daarbij zo dicht bij de eerste rij komt dat het publiek haast haar billen in het gezicht gedrukt krijgt, is dat niet bedoeld als Publikumsbeschimpfung. En er zitten nadrukkelijk heupen en borsten in, maar erotisch is het niet. Ze zijn gewoon deel van het vrolijke lompe mechaniek.

Na de voorstelling volgt een respons van een theaterwetenschapper – elke dag een andere, in dit geval Liesbeth Groot Nibbelink, die recent is gepromoveerd op hedendaags ‘nomadisch theater’. Een conventioneel nagesprek wordt het niet: Söderberg schuift aan in het publiek en Groot Nibbelink probeert niet zozeer het stuk uit te leggen als raakvlakken te zoeken tussen wat zij doet als theaterwetenschapper en wat Söderberg doet als maker. Je zou het kunnen zien als een ‘tweede akte’.

Hoeveel valt er nu te interpreteren aan Nadita? Het is een soort oertaal waarin beweging, ritme en rauwe klanken samengaan. Een gestyleerde oertaal met eerste woordjes en basale danspassen, maar geen versleutelde boodschap. Hoe sympathiek ook, Nadita blijft onbevredigend. Het is eerder opgevoerd in Zweden: work in progress is het niet. En voor een afgeronde voorstelling is het toch wel erg kort en kaal. Het is, inderdaad, een ding dat ze doet.

Foto: Hendrik Willekens