Een n00b is een nieuweling, een groentje, een beginneling. Een nobody. Het kersverse duo n00b, bestaande uit twintigers Laura Bakker en Isabelle Kafando, won tijdens de 31ste editie van het Amsterdams Kleinkunst Festival met overtuiging zowel de publieksprijs als de juryprijs. In datzelfde jaar kreeg het duo de Top Naeffprijs, een aanmoedigingsprijs voor veelbelovend talent van de Academie voor Theater en Dans. Nu, anderhalf jaar later, is er hun eerste avondvullende voorstelling die al die beloftes moet waarmaken. Nou, dat doet n00b, met lef, aanstekelijk plezier en overtuiging. Het krachtige, dynamisch en kneitergrappige duo levert een droomdebuut af.

Bakker en Kafando schrijven hun naam graag met kleine letters en twee nullen in het midden, maar ze pakken groots uit in hun spel en zang. In een even simpel als catchy decor van een soort grote, glimmende, verrijdbare kamerschermen opereert het duo in gemakkelijke huispakken op comfortabele sneakers. De twee getrainde actrices zijn enorm op elkaar ingespeeld en er is geen spoor van premièrestress te bekennen. Soepele stemmen, soepele lijven, het ziet er allemaal uit alsof ze er geen enkele moeite voor hoeven te doen.

We maken in een bonte stoet scènes kennis met hun eigenaardige personages. Zo is daar terugkerend konijnenkoppel Troetel en Snufje, een ruig en een bescheten exemplaar, die samen aan de drugs gaan op een festival. Of Joris en Jan Pieter, twee brallende corpsballen die elkaar proberen af te troeven in steeds groteskere verhalen over hoe vaak en met wie allemaal ze het wel niet hebben gedaan (‘Met superveel!’). Pathetisch, schaamteloos en ook aandoenlijk, vooral omdat het twee vrouwen zijn die deze scène spelen.

Laura Bakker als een eend, die zich boos maakt omdat ze elke dag beschimmeld brood gevoerd krijgt van iemand die een tussenjaar heeft. Niet eerder zag ik iemand zo beheerst en met ingehouden, waardige woede tergend langzaam wegwaggelen van een podium. Isabelle Kafando als dichteres die moderne poëzie schrijft en voordraagt uit eigen werk. De gedichten allemaal even krankzinnig, iedere performance smaakt naar meer. Een depressieve Belg die zijn opgewekte vrouwtje om het leven brengt, een politie-inspecteur die zich in bochten wringt om een verdachte een moord te laten bekennen, twee meisjes van negen die auditie doen voor de rol van Anne Frank. Een klinkend musicalduet van twee first ladies, het is te veel om op te noemen en allemaal even grappig.

Kafando speelt de irritante, slissende Natasja, die bij iedere gelegenheid op kantoor degene is die een speech mag houden. Bij het huwelijk van collega’s Edwin en Marjolein, tijdens de oudejaarsbijeenkomst. Steeds duikt daar Bakker als oud-collega Holly op die het feest komt verstoren. Zij heeft het helemaal niet zo leuk gehad op kantoor. Weet iedereen wel dat er sprake was van een onveilige werksituatie omdat Edwin altijd zijn lul liet zien als zij printjes stond te maken?

Peter van de Witte, zelf ooit winnaar van het AKF als de helft van het duo Droog Brood, regisseerde de voorstelling met vaart en verve. De scènes en liedjes buitelen in een steeds hoger tempo als een wervelstorm over ons heen. Een improvisatiescène zoals je ze op alle cursussen leert: wie ben ik, wat doe ik, mondt uit in een potje pingpongen als Kafando maar blijft weigeren de ijsverkoper te spelen waar Bakker op hoopt. En voor een even meezingbaar als ontregelend slotlied draaien ze ook hun hand niet om. Er laat een aantal personages het leven in deze voorstelling, maar Bakker en Kafando staan even fier overeind als hun publiek bij het slotapplaus. Ga deze voorstelling zien, laat je overrompelen door n00b en dompel je onder in hun universum.

Foto: Bram Willems