Miet Warlops voorstellingen zijn een aaneenschakeling van beelden. Was het succesvolle Springville (2009) nog uiterst gestileerd en draaide alles in deze voorstelling om de mislukking, in Mystery magnet zet de Vlaamse theatermaker en beeldend kunstenares in op de chaos. De voorstelling toont de schoonheid en de humor van de totale destructie. Vlaamse critici waren nog behoudend toen de voorstelling afgelopen mei uitkwam tijdens Kunstenfestivaldesarts. Blijkbaar is in de loop van de tournee een en ander op zijn plek gevallen, want Mystery magnet is een juweeltje.

De dikke portier in zijn witte overhemd, zwarte broek en zwarte lakschoenen, die bij aanvang van Mystery magnet ineengedoken op zijn kruk voor een witte wand zit, is zo’n groot cliché dat hij aandoenlijk wordt. Zeker als de figuur ook nog eens een hondje in elkaar draait van een lange, dunne, rode, opgeblazen ballon. Maar hij wordt ook een nare man naast de volgende figuur die opkomt, een onschuldig ogend gezichtloos meisjesfiguur met een enorme roze pruik van wol met in haar hand een ballon in de vorm van een klavertje vier. De portier krijgt een hoofdrol in het stuk net als de vele terugkerende harige figuren zonder gezicht met hun gekleurde wolpruiken. Personage en object, je kunt ze nauwelijks onderscheiden in het werk van Warlop.

Mysterie magnet begint met een schone, witte wand. Maar al spoedig wordt het aanzuigende, onbesmette wit beklad met gekleurde verf, dat uit de gulpen van wandelende broeken spuit. Het is het begin van een spel met kleur en vloeistof, waarmee Warlop gaandeweg het stuk één grote, esthetische modderpoel creëert. Met hun pruiken besmeuren de figuren de wand met ‘modder’, een handeling die doet denken aan action painting. Grote hoeveelheden gekleurde vloeistof worden uitgekotst en chemische reacties in flessen leveren spektakelachtige, gekleurde spuitfestijnen.

Maar dat is niet alles. In de opkomende chaos is ook ruimte voor wonderlijke taferelen, waar uit het niets prachtige, soms surrealistische beelden ontstaan zoals de frêle dame in haar bronskleurige kleed, die haar paard een wortel voert. Mystery magnet toont de consequentie van bepaalde keuzes, maar wordt nergens rigide en dat is precies Warlops kracht. Steeds opnieuw breekt ze het bestaande beeld. Door in de loop van het stuk ook te laten zien wat er zich achter de wand afspeelt maakt ze haar publiek deelgenoot van de voorstelling. Terwijl de bende op het toneel steeds groter wordt, ontkracht Warlop op die manier ook haar trucs.

Warlops beeldende speeltuin ontroert. Ondanks het feit dat betekenis nergens echt wordt doorgevoerd, blijven haar plaatjes op het netvlies hangen en dringen ze als in dromen tot je door. Zo ook het eindbeeld van Mystery magnet, waarmee Warlop weer een nieuwe wereld oproept in een bizar maar wonderschoon beeld van witte, zingende torso’s met hoofden van haardrogers. Hemels is die keuze, want na de destructieve chaos schept Warlop met dat beeld een nieuw begin.

(foto: Kevin Pycke Anderlecht)